Arturo Mogo expone su obra en Ribadeo: «Non está á venda; téñolle moito cariño»
RIBADEO
Dibujos, en los bajos del antiguo Ribanova
21 ago 2023 . Actualizado a las 05:00 h.Arturo Mogo, ribadense, natural de O Valadouro, es un ejemplo de la persona con inquietudes artísticas que practica diferentes disciplinas, con una modestia que coquetea con el éxito. Ganó varios concursos de poesía -recuerda como anécdota que el primer premio de uno de ellos, a nivel autonómico, lo recogió en el programa de la TVG Luar-, publicó libros de narrativa, ejerce de eventual conferenciante y también pinta, teniendo expuestas ya sus obras en varias ocasiones. Ahora lo hace, su colección de dibujos Trazos, en los bajos del antiguo Ribanova, en Ribadeo, que le cedió para la ocasión -gesto que agradece expresamente- el propietario, Jose Luis Martínez.
«O motivo de expoñer é que hai persoas que coñecen os meus debuxos e me insistían en que o fixera. Fíxenlles caso. E o prefiro así, nun escaparate á rúa, que non nun recinto pechado, máis oficial, porque así o pode ver a xente que pasa pola rúa», explica.
«Empecei coa pintura fai dez anos, porque realmente me sinto máis vencellado á escritura, que é a miña inquedanza principal, pero deume por empezar a debuxar e a pintar. Ao meu estilo chámolle debuxos raros. Un amigo que os veu e lle gustan moito díxome a expresión moguismo, pero eu chámolle debuxos raros, sen máis», añade con una sonrisa.
Y relata así su proceso creativo: «Empezo collendo un bolígrafo e fago uns trazos, improvisando. Conforme me vai saíndo vou elaborando o debuxo, e dáme moito que facer porque primeiro debuxo no folio; unha vez feito, se me gusta, o levo a unha imprenta para que amplíen o debuxo. Ao facelo defórmanse os trazos e teño que volver a traballalo no formato final. É obra sen mensaxe, cun sentido estético, solo pretendo que guste».
«Hai xente que me pregunta se vendo os debuxos, pero a miña contestación é que non, porque lles teño aprecio e non teño a idea de vendelos. Porque se o fago, quédome sen eles. O caso é que os cartos vanse voando, e quedaríame sen eles para sempre. Se os comprara alguén para expoñelos, para que a xente os puidera ver, eu tamén cando me apetecera, entón si podería pensar de vendelos. Pero de outro xeito non, porque lles teño moito cariño», concluye Arturo Mogo.