El hombre que siempre estuvo ahí

Pablo Penedo Vázquez
pablo penedo VILAGARCÍA / LA VOZ

AROUSA

MARTINA MISER

Nacido en la casa que su abuelo compartía como sede del club, lleva casi 40 años de directivo del C.D. Ribadumia

27 mar 2017 . Actualizado a las 05:00 h.

«O meu tío Amadeo Serantes foi o primeiro presidente do C.D. Ribadumia, co meu pai de directivo. Pero esa etapa non a vivín, porque o club se fundou en 1959, cando eu inda estaba en proxecto». Y sin embargo, la vidas de José Ramón Serantes Vázquez (Ribadumia, 15 de Abril de 1962) y del club aurinegro son una en un álbum que llevan completando juntos desde el nacimiento de quien va camino de cuatro décadas ininterrumpidas como directivo en las oficinas de A Senra. Hasta el punto de compartir ambos hogar, con la entidad pasando de gatear en la Taberna da Maruxa a dar sus primeros pasos al abrigo de la casa del abuelo de José Ramón, donde este nació. Como antes su tío José Manuel, hoy presidente del Náutico O Muíño y del que heredó la secretaría del C.D. Ribadumia.

«A casa do meu avó Ramón era a sede do club», cuenta José Ramón. «El nunca foi directivo, pero como case toda a familia estaba metida na entidade, deixábaa para as reunións da directiva e para as asembleas. E como estaba a carón do antigo campo, e daquela non había vestiarios, servía de oficina e de vestiarios. Meu avó xa tiña motor de auga, e lembro con 4-5 anos andar eu na casa polo medio dos xogadores que se duchaban alí».

En un tiempo sin más deporte al alcance de los chavales que el fútbol, y con el equipo del pueblo metido literalmente en su vida familiar, José Ramón Serantes se convirtió en uno más en la plantilla del C.D. Ribadumia. En la naturalidad de una infancia compartida, aquel niño y el equipo aurinegro eran como dos hermanos divirtiéndose alrededor de la sencillez del mundo esférico de una pelota. «Eu leváballes aos xogadores a auga, as botas... E xa con 8-9 anos ía con eles aos partidos, sempre agarrado ao saco das botas», recuerda el secretario de la sociedad deportiva.

A los 17 años José Ramón se aprestaba a vivir esa rito iniciático que para un chaval de un club sin más equipo de base que el juvenil suponía el verse a las puertas de poder lucir al fin en competición la camiseta de sus amores. Pero «truncóuseme a ilusión». El futbolista frustrado relata que «no ano 79 a Federación obrigaba a facer un exame médico a todos os xogadores de canteira. Ramón Mouriño, o presidente do C.D. Ribadumia, levoume a unha clínica a Vilagarcía, e detectáronme un problema no corazón. Logo miráronme ben, e descubriron unha pequena válvula que estaba atascada. Operáronme en Santander, e puiden facer vida normal», pero no jugar al fútbol. Casi 40 años después José Ramón entiende la realidad de fondo de aquel varapalo: «Posiblemente me salvara a vida o fútbol». Y de paso, «librei da mili».

Al año «meu tío José Manuel, que era secretario, e outro directivo deixaron os cargos. Eu ía a todas as asembleas, e Ramón Mouriño díxome ‘¿Que, anímaste?’ E non tiveron que insitir», dice quien desde entonces no dejó de ser directivo. Siempre en el cargo de secretario que heredó de su tío, con excepción de tres años como tesorero y, recién casado, vocal.

En 1994 Serantes entra de funcionario en el Concello de Ribadumia. Adscrito al recién inaugurado pabellón municipal, al que añadió en el 2001 el mantenimiento del nuevo campo de A Senra y posteriormente del auditorio tras su apertura. A Senra se acabó convirtiendo así en el primer domicilio de José Ramón: «Ás veces nas fins de semana miña muller dime que mellor que leve a roupa para mudarme para o campo».

Sobre la difícil tarea de cuidar un terreno de juego de hierba natural en Galicia, el ribadumiense afirma que «o campo cóidoo como o coidei sempre. Pero ten épocas. Xente doutros equipos que están pasando pola Senra dixéronme ‘Tes o campo moi ben, o noso está fatal’». Y es que ya se sabe, en el fútbol, la experiencia es un grado.

 

«Antes axudaba todo o mundo. Boto iso de menos»

«Hai aquí un que me chama Vicente Calderón, porque estou metido no campo todo o día. Di que cando me retire vanlle poñer o meu nome á Senra». José Ramón Serantes esconde ese humor fino que requiere de la complicidad de un interlocutor despierto. El que abundaba en sus primeros años en el fútbol, en un tiempo con otros tiempos.

«Antes axudaba todo o mundo. Ao rematar o traballo toda a parroquia viña ao campo de fútbol. E se había que facer algo, como pintar unha barandilla, calquera collía e se poñía. Agora ata para calquera cousa menor tes que pedir un favor. Boto de menos que a mocidade bote unha man».

Quizás en parte por ello a José Ramón ya no se le pase por la cabeza lo que en buena lógica sería el cierre de su círculo en el Ribadumia. «Téñenme dito moitas veces por que non me animaba a ser o presidente. Hai anos podía ser. E pola ilusión podería seguir sendo que si. Pero coa complexidade que esixe hoxe o cargo co equipo en Terceira, non».

Y es que el ribadumiense ya bastante tiene con su labor de secretario, fundamental para el funcionamiento del club. «Levar o balance das taquillas, das rifas e das cantinas de cada partido, facer o balance final da tempada, e cubrir as fichas e os partes médicos». Tareas todas que «co salto á Terceira se complicaron, porque na Terceira non deixan pasar unha, tes que ter todo ao día, e para os partes médicos tes que facer un montón de papeleo».

Como su actual presidente, Serantes es de la opinión de que «para o Ribadumia xa é moito estar na Terceira» por la parte económica. Porque por la deportiva «non vexo que vaiamos ter problemas» para la permanencia.

 

Casado con una pierna escayolada por limpiar el campo para un concierto de Juan Pardo

José Ramón ha vivido todos los ascensos del C.D. Ribadumia. Pero los que recuerda con más cariño son «os dous primeiros, a Segunda e a Primeira Rexional, porque antes de casar tiña máis posibilidade de celebralos, e o de Terceira xa me colleu máis maduro, e non o vives con tanta alegría», confiesa.

De hecho, el secretario afirma que «xa vou canso». Reconoce que con cada cambio de presidente, y ya van unos cuantos, «fáiseme duro mentres non lle colles confianza ao novo», porque «cada un vén con ideas distintas».

No obstante, quien todavía tiene a su hijo menor en la cantera del Ribadumia comenta que «non creo que sexa a miña derradeira tempada». Porque, en qué va a invertir su tiempo el hombre que siempre estuvo ahí, ya siquiera sin comisión de fiestas en la que poder enrolarse para matar su perenne vena colaborativa. Como aquella comisión de sus años mozos, cuando «limpando o campo de fútbol para un concerto de Juan Pardo no que iamos cobrar entrada rompín un ligamento dun xeonllo cunha ponla. Vinte días despois tiven que casar cunha escaiola».