Temos abundancia de faros na nosa ribeira, pero escaseza de iniciativas. Coa automatización dos sistemas de seguridade marítima xa non son precisos os fareiros e as súas familias pero os inmobles, en indubidable marco paisaxístico, parecen unha proposta golosa para servizos de restauración e hostalería. Sen embargo, a cousa non é tan doada nin ten tan bos resultados como parece. En primeiro lugar, porque estamos falando de estruturas decimonónicas en moitos casos, nas que levar a cabo unha reforma, sen alterar con ela os servizos do faro, é cousa seria.
Neste sentido, aos faros pásalles o mesmo que ás reitorais. É certo que a Igrexa alúgaas por catro pesos, pero non as vende. ¿Quen se atreve a investir un monte de cartos en algo que despois nin sequera vas ser propietario?
Lembro a un coñecido que me contou unha das noites máis incribles da súa vida, nun dos faros -se cadra o único- de Galicia habilitado como hotel. Como as paredes eran de papel de fumar, o entusiasmo amoroso da parella hospedada na habitación do lado transmitíase á miña parella de amigos en dolby surround. A reforma tivera que ser feita con materiais lixeiros e reversibles e tiña inconvenientes como escoitar os sons amorosos ou, a noite seguinte, os entusiasmos roncadoiros doutro hóspede.
Teño a sensación de que o futuro dos faros deberá afrontarse cunha hostalería distinta, moi vinculada a cada lugar. Na nosa ría temos un exemplo exitoso: o de Punta Cabalo, na Illa de Arousa. O mellor lugar do mundo para tomar un gintonic co solpor. E téñovos tomado moitos.