«Cando comecei non coñeciamos as xornadas, os días eran de 25 horas»

Juan Ventura Lado Alvela
J. v. Lado CEE / LA VOZ

CARNOTA

XESÚS BÚA

El carnotano Domingo Louro tras más de dos decenios a las emergencias acaba de jubilarse y protagoniza un vídeo que se ha hecho viral

25 may 2017 . Actualizado a las 05:00 h.

Nacido en Louredo (Carnota) en 1952, aunque casado en O Pindo desde hace más de 40 años, Domingo Louro Louro, se llevó este pasado fin de semana en el polígono de Cee una de las sorpresas de su vida, también de las más agradables, porque sus compañeros del 061 y miembros de otros cuerpos de emergencias le tributaron una entrañable y ruidosa despedida, con las sirenas y el lucerío de los vehículos a pleno rendimiento. Era el premio a dos decenios de trabajo en las ambulancias y la constatación de que ha sabido hacer amigos en todo ese tiempo. Además se ha hecho viral, y el vídeo de La Voz que lo recoge ya tiene más de 36.000 visitas.

«Foron o fillo, a nora e máis a neta que me enganaron, porque nin eu nin a muller sabiamos nada. Iso si, quedoulles moi bonito, todo moi ben feito. Aí é cando te das conta de que tes compañeiros, porque moitas veces berramos, pero non é berrar por berrar, senón ao mellor por deixar clara unha cousa. A min nunca me gustou andar por detrás, con disques e seiques. As cousas mellor de cara. E as miñas compañeiras igual, se tiñan algo que dicir, dicíano», explica Domingo, como clave del buen entendimiento.

Si echa la vista atrás, el ya jubilado ve tiempos duros, con casi 15 años de navegación en petroleros, quimiqueros y otros buques de carga. «En moitos casos nin a porto chegabamos, porque ao ser barcos tan grandes descargabamos nunha boia fóra, co cal se tiñas sorte de ir a terra era nunha lanchiña», recuerda.

Del mismo modo que cambiaron las condiciones en el mar, también en las emergencias percibe un giro de 180 grados a lo que eran las rutinas de antaño.

Jornadas maratonianas

«Eu empecei en Ayón en Noia, nos transportes [sanitarios] programados. Despois pasei a San Antonio de Carballo -incluso fun un dos tres socios que colleu a empresa cando venderon- e logo a Ambuibérica, que é a que ten agora o servizo. Foron 20 anos en total e, dende logo, as condicións de agora non teñen nada que ver coas de antes. Aquilo non era vida. O xefe tanto che podía chamar ás doce da noite, como ás dúas ou as seis da mañá e seguías, eu e máis os outros. Cando comecei non coñeciamos o que era unha xornada laboral, os días eran de 25 horas, moitas veces sen tan sequera descanso para comer», relata.

En lo que más ha notado los cambios es en las formas de comunicación: «Agora tes un teléfono móbil para chamar. Antes tiñas que informarte ben, chamar á casa se había teléfono, á taberna ou a onde fose e, a partires de aí, zafarte como puideras...».

En lo que ha notado pocas variaciones es en la forma de enfrentarse a los momentos más duros de la profesión. «Os accidentes son máis ou menos como eran antes. Por moi moderno que sexa o coche, a xente bate igual, rompe pernas, morre... Vaste acostumando, pero iso sempre é duro. Por exemplo, tés a unha persoa falecida, no inverno, chovendo, chea de lama e non lle podes facer nada, tes que deixala aí ata que o forense ou quen corresponda dea orde de retirala. Despois hai familias... moitas cousas. Iso sempre é o peor, os accidentes», explica.

En cambio, en el trato con los usuarios no tiene quejas. «Non recordo en todo este tempo que atopase a un que poida dicir que foi un mal paciente. Cos enfermos nunca tiven problemas. Como moito, algún acompañante que fungaba algo de máis, pero penso que sempre o levei bastante ben, tratando sempre de facer o traballo o mellor posible», concluye Domingo, que hoy tiene su comida de despedida con los compañeros en el restaurante Aurelio de Santa Comba y, a partir de ahí, tampoco le faltan sus nietas y muchos planes. «Sonche moi labrador. Teño un terreo aínda grandiño xunto a casa e boto cebolas, patacas... tamén hai algún animal. Non me vou aburrir», afirma.

«En todo este tempo non atopei un mal paciente, como moito acompañantes que fungaban algo»