«(...) Para sorte desta historia, o meu corazón diésel perdía potencia, e para cando cheguei á súa altura, a miña zancada vigorosa xa virara nun andar xadeante e desaliñado. Entón vina: os breves segundos nos que se cruzaron os nosos camiños foron dabondo para gripar o meu pobre corazón (...)»
23 abr 2017 . Actualizado a las 05:00 h.Din por aí que o namoramento é cousa da xuventude, que chegado a unha idade un perde a capacidade de ilusionarse. Non comparto esa opinión, penso que calquera persoa mantén intacta a súa capacidade de amar dende que nace ata o último alento da súa vida.
Eu, por exemplo, sentín por primeira vez ese marabilloso desconcerto unha mañá de Xoves Santo, coa prometedora idade de 11 anos.
Como tódolos anos, roupa de estrea; pantalón, camisa, calcetíns...ata os calzóns. Despois visita de inspección a tenda que miña nai rexentaba na praza da igrexa:
-Que guapo estás!, dicía mentres me repeinaba.
-Vale... Podo marchar xa?
-Vai, pero non te manches!
Baixaba a velocidade de cruceiro pola Rúa do Candil cara o parque que daquela rodeaba a igrexa, cando ó lonxe puiden ver a Patricia con outra rapaza que non fun quen de recoñecer.
Para sorte desta historia, o meu corazón diésel perdía potencia, e para cando cheguei a súa altura, a miña zancada vigorosa xa virara nun andar xadeante e desaliñado. Entón vina, os breves segundos nos que se cruzaron os nosos camiños foron dabondo para gripar definitivamente o meu pobre corazón.
Lémbroa ben, 30 anos despois. Tiña o pelo liso, longo por debaixo dos ombreiros; na cabeza, unha diadema despexaba a súa fronte, ofrecéndome un rostro que definitivamente revolucionaría tódolos meus sentidos.
Non esquecerei o seu ollar, apenas uns segundos, pois cando se cruzou co meu sentín tal vergoña que inmediatamente baixei a cabeza e continuei o meu camiño nervioso e impresionado. Os minutos seguintes foron unha liorta de preguntas e exclamacións: Quen era? De onde viña? Que guapa!
Centos de sensacións voaban pola miña cabeza. Cando cheguei á churrería de Maqui xa o tiña decidido: non deixaría de buscala en todas as vacacións.
Como tódolos xoves de Semana Santa, a 12 cativos da vila embutíannos en 12 túnicas negras, e cal apóstolos espetábannos divertidos no altar da igrexa. Iso si! A rapazada do lugar non figuraba gratis, ao rematar o día; pan de Carlinda e chocolate.
-«Como é posible! Como é posible!», bronqueaba don Francisco dende o púlpito. «Nin a Semana Santa respecta a xuventude; homes con pendentes e mulleres con saias tan curtas que só buscan miradas de pecado».
Eu non sei se a miña mirada era pecaminosa; o que si era certo é que buscaba unha saia, a saia rosa e diadema branca que centos de aburridos rostros non me deixaban ver.
Saín da misa cunha única intención, volver a vela. Por fin a atopei, as dúas amigas bebían auga na fonte da praza. Entón vino claro, crucei a rúa e avancei decidido. Firme, coma un soldado na batalla camiñei cara ela, cando por fin cheguei a súa altura, levantei a cabeza, collín aire e... volvina a baixar. Esa noite non puiden durmir.
Á mañá seguinte, as campás da igrexa sorprendéronme sentado no cruceiro do pazo. Alí sentado lamentaba a miña falta de valor mentres ataba e desataba os cordóns dos meus tenis Paredes. Por fin, dúas almas irmás apareceron ó meu rescate:
-Benja!, berraban ó lonxe.
Eran Marcos e Juan ben armados con sendos arcos cada un.
-A que andades?
-Imos á alameda a facer frechas, contestou Marcos.
-Esta tarde temos guerra contra os de Casais. Vés?
-Vale!, respondín.
Continuamos camiñando pola Rúa Trasariz, acabábamos de dobrar a esquina da Torre cando case tropezamos con elas e eu, como sen darlle importancia, preguntei:
-Sabedes quen é?
-Quen é quen?, respondeu Juan.
-A que vai con Patricia.
-Está cachonda, eh!
-Bueno..., respondín sen querer darlle moita importancia.
-Imos ver onde van!, propuxo Marcos
-Non, non, non...
Non é que non tivera confianza nos meus socios, pero coñecíaos ben e non tiña moita fe de que foran a ser moi corteses coa moza.
De nada serviron as miñas súplicas. Baixamos tras delas pola Rúa Castelao ata a Praza do Concello, e despois entraron na tenda de Soto. Fomos tras delas, e coma sempre, o intrépido Marcos, facendo gala da coraxe que o caracteriza, achegouse a elas, e dixo:
-Ola!
As dúas xiraron, case ao unísono. Eu quería morrer, o meu corazón latexaba tan rápido que cría me ía saír do peito. Patricia logo nos recoñeceu.
-Ola! Que facedes?, dixo.
Eu estaba bloqueado, bloqueado non, k.o. total! Non sabía que dicir, así que dixen o primeiro que se me ocorreu:
-E a vos que vos importa?
Despois mirei os meus amigos: -E vós, que? Non iamos buscar frechas?
E así rematou a miña primeira grande historia de amor, o meu primeiro amor...
Xa vedes: no amor, como na vida, hai que ser botado para diante.
DNI. Benjamín Queiro. Naceu en 1975 en Vimianzo. É técnico electrónico e de telecomunicacións na CRTVG dende hai 19 anos. No eido artístico ten unha amplísima traxectoria. Fundou e estivo nos grupos Impresentables (xa no 89), Barafunda, Amordiscos ou Cold Ground. Cos dous últimos gravou discos. O seu proxecto máis recente é Animundis, como produtor, compositor e autor dos textos deste musical de teatro que xa enfila o seu terceiro ano de actuacións. Queiro foi tamén membro fundador da entidade Axvalso (Asociación Xuvenil do Val de Soneira) e do Asalto ao Castelo.