Lucía Mosteiro, educadora infantil: «Merquei unha vivenda en Paderne e abrín unha casa niño»
PADERNE
Decidió trasladarse desde A Coruña al rural para emprender su propio proyecto
22 ene 2024 . Actualizado a las 09:05 h.Estudió Psicología y tras varios años dedicada a la educación y diferentes trabajos, decidió emprender. «Foi buscando a estabilidade. Son de A Coruña. Traballaba nun súper á vez que daba clases particulares. A raíz da experiencia de ser nai foi cando atopei o tipo de educación que quería darlle á miña filla e que trasladei ao proxecto», explica Lucía Mosteiro.
En plena maternidad investigó sobre modelos educativos y buscó fórmulas para montar su propio espacio. Así, encontró la convocatoria de casas nido de la Xunta y decidió abrir una en Paderne. «Atopei a subvención do goberno galego e gustoume a idea, que xurde un pouco a raíz das iniciativas doutros países, como Francia, no que as nais apostan pola crianza a través do vínculo como o máis importante. Búscase ir coñecendo ao neno e crearlle seguridade tendo en conta as súas emocións», explica Lucía. El proyecto de la Xunta sirve para ofrecer una atención integral y personalizada a un máximo de cinco niños en edades comprendidas entre los tres meses y los tres años. Así, las casas nido ofrecen una alternativa a la escolarización temprana en escuelas infantiles. «Están pensadas para que a mamá coide ao seu fillo e a outros máis», dice Lucía, que explica que el proyecto se basa en una crianza respetuosa basada en el vínculo y la seguridad.
A pesar de contar con la convocatoria del ejecutivo autonómico, abrir el espacio no fue fácil. «Para obter a subvención hai que cumprir unha serie de requisitos. O primeiro é que a vivenda estea nun municipio de menos de 5.000 habitantes. Cando coñecín a iniciativa, busquei en Baleira, en Lugo, porque a miña familia é desa zona, pero estaba moi lonxe, polo que o descartei. Logo, seguín buscando e non foi ata a convocatoria do 2021-2022 cando me anotei ao proxecto, tras tres anos intentando arrancar».
La odisea de encontrar casa
Así, cumpliendo el dicho de a la tercera va la vencida, Lucía adquirió una casa en Paderne. «A miña filla, que agora ten seis anos, estaba xa escolarizada e non a queríamos cambiar de centro, entón, por proximidade escollín ese concello. Ademais, cumpría os requisitos por habitantes e tamén porque non tiña punto de atención primaria». Encontrar la vivienda fue para Lucía «unha odisea». «Realmente non había tantas opcións», dice.
Para emprender, Lucía tuvo que comprar la casa. «Non foi fácil xa que ademais son nai solteira. Foron uns 90.000 euros, polo que tiven que pedir a hipoteca. Merqueina tras tres anos mirando. Elixina porque podíamos vivir nela, e logo, tiña unha zona perfecta que cumpría as condicións para facer a aula por metros cadrados e demais exixencias, como a altura ou a área do patio», comenta.
Sobre la acogida, Lucía indica que el inicio no fue fácil. «Penso que igual un pouco porque non elixín o xeito adecuado de comunicación, xa que usei Instagram e igual en Paderne aínda utilizaban máis Facebook. Para este curso fixen carteis e os repartín polo municipio e tiven moitas chamadas», comenta. De hecho, hay personas de concellos limítrofes interesadas. «En Monfero hai dúas casas niño e en Irixoa outra, se os pais teñen unha na súa zona non poden acudir a outra noutro municipio».
Un segundo hogar
Sobre la metodología, destaca que el pilar es el acompañamiento emocional. «É o básico na casiña, que os nenos se sintan seguros e, obviamente, tamén as familias. Nos primeiros días de adaptación moitas veces son as nais as que peor o pasan, e que elas estean seguras é fundamental para que haxa ese ambiente de segundo fogar para os nenos». Porque esa seguridad facilita, según Lucía «o desenvolvemento emocional, que é o primeiro que interesa nesta etapa de cero a tres anos. Logo, vai acompañado do desenvolvemento físico e cognitivo». También apuestan por la lactancia materna, de forma que las madres pueden entrar y salir libremente de la casa Socaire. Los pequeños también tienen libertad de movimiento en el aula.
El método de aprendizaje se traslada a las actividades que hacen. «Observamos que fan e cando vemos un interese, fomentámolo. Por exemplo, se eles collen un cuberto e dan golpes na mesa o que están e facendo sons, música, entón trasladémosllo a unha actividade». Eso fue lo que hizo su compañera Belén Santos que fabricó unas maracas con unas botellas. Luego con cucharas y palos de madera tocaron distintos objetos. «Levo meses de baixa, teño escolioses lumbar. Nese sentido si que é complicado o de ser autónoma e emprender».