María Giz, taxista en Ortigueira: «Este é o mellor traballo que tiven na miña vida»

ANA F. CUBA ORTIGUEIRA / LA VOZ

ORTIGUEIRA

CEDIDA

En cinco años de oficio ha labrado una relación familiar con sus clientes, casi todos mayores, a quienes acompaña al especialista, al supermercado o al banco

06 ene 2024 . Actualizado a las 12:10 h.

María Jesús Giz Verdeal (Devesos, Ortigueira, 55 años) se crio en la panadería familiar y aprendió a conducir con su padre. «Tiñamos 12 ou 13 anos, e meu pai xa nos deixaba andar no todoterreo. Tiña moita paciencia. Meu irmán (xemelgo) e máis eu iamos con el ao reparto para poder conducir de volta desde A Rodela [un bar situado a pocos kilómetros de la tahona, ya por pistas secundarias]», recuerda. Algún disgusto se llevaron con la Guardia Civil, pero aprendieron a guiar y María se aficionó. Tras 22 años viviendo en Cádiz, adonde se marchó tras casarse, en 2018 regresó a su tierra.

En la ciudad andaluza se dedicó al transporte adaptado y, ante la vuelta, el taxi se presentó como su primera opción laboral. «Andaba buscando por internet a ver se saía algo, e vin que unha rapaza de Barbos vendía a súa licenza, contactei con ela, cando vin a seguinte vez falamos e xa fomos ao Concello solicitar o cambio», cuenta. Pero los trámites se alargaron y hasta marzo de 2019 no consiguió «ter todos os papeis» para comenzar. Ya había comprado el coche y ya se había hecho autónoma. Solo le faltaba arrancar. «Cando empecei foi complicado, ao principio custoume, tamén collín a pandemia... e o primeiro e o segundo ano ía sacando para cubrir os gastos. Agora si saco un soldo», señala.

Partió con ventaja, puesto que conocía bien el territorio, y ahora tiene claro que acertó: «Este é o mellor traballo que tiven na miña vida». «Dábame medo, saber como ía tratar á xente... pero levoume pouco tempo adaptarme. En Cádiz traballei con persoas con dano cerebral, en coches adaptados, e na panadería, aínda que era moi tímida, tamén ías coñecendo xente e relacionándote», comenta. «Non entendo este traballo se non nos sentimos cómodos o cliente e máis eu», recalca.

Médico, compras y aeropuertos

Tras estos casi cinco años de oficio, María ve claro que el papel del taxista rural se parece poco al de quien opera en áreas urbanas. La mayoría de sus clientes son gente mayor, muchos por encima de los 80 años, que la llaman para ir al centro de salud de Ortigueira, a los hospitales (sobre todo a Ferrol, pero también en algún caso a A Coruña o Santiago) o a hacer la compra. Parte de sus carreras son a los aeropuertos, sobre todo en vacaciones, para recoger a emigrantes o jóvenes que estudian fuera y vuelven a casa durante unos días.

Nunca sabe cuánto va a durar una carrera a un centro sanitario, y en la mayoría de los casos acompaña a sus clientes. «Entro ao hospital co 90 % da xente que levo, quítolles o tique, subo con eles e ás veces tamén entro na consulta (porque mo piden). Despois saímos, e unicamente que vaia moi apurada, tomamos un café, iso gústalles moito. Teño clientes bastante maiores que se teñen perdido nos corredores do Naval, que son moi longos e están mal sinalizados... alí hai que entrar coa maioría», detalla.

Aunque el sector dispone de tarifas estipuladas por el tiempo de espera, María no suele cobrarlas: «A maioría non as cobramos, nesta zona moita xente pagou pola agraria e ten pensións moi baixas, de 700 ou 800 euros, e non poden pagar 16 euros por hora de espera». La relación que entabla con quienes se suben al taxi acaba siendo familiar: «Case somos amigos, e cando levas a alguén de compras, metemos o coche no párking, imos ás tendas e despois acabamos tomando un doce. A xente é moi agradecida, máis do que un se pode imaxinar, polo menos comigo», enfatiza.

La persona de confianza

Muchos le cuentan sus secretos y sus problemas y hay quien le confía incluso su dinero, como una mujer con principio de demencia que le pide que la acompañe al banco y le diga «cantos cartos ten que levar para a casa». Otra le ha autorizado a sacar dinero de su cuenta y así evita desplazarse. A veces, no solo acompaña a algún cliente al supermercado, sino que antes revisa su despensa y su nevera para ver qué necesita, y a la vuelta le ayuda a colocar la compra.

«Os que teñen fillos, traballan, e moitos viven sós, son maiores, son moi reacios a irse da casa, ou non teñen parentes achegados... tamén hai familiares que son máis abandonados», desgrana. La casuística es amplia. Como un hombre mayor que vive solo, enfermó y fue María quien se interesó por su estado en el hospital. «O meu traballo non é só levalos a un sitio, non ten nada que ver co dunha cidade. As familias agradéceno», reitera.

En la pandemia, «o peor foron os primeiros quince días». Después comenzaron los desplazamientos al supermercado, que ya no se podían hacer con el vecino (se restringieron los contactos), y los viajes cortos se multiplicaron, paliando, al menos en parte, la ausencia de carreras largas. La actividad se intensifica en verano, en especial durante el Festival do Mundo Celta: «É o que máis se nota, é a época máis rendible, levas xente de todos lados, algunha que nin fala español».

Esta taxista reconoce que lo más difícil, en su caso, es parar: «O meu marido bota chispas [risas]. Nunca dou collido vacacións, entre que me gusta o traballo que fago e que teño clientela fixa, xente que confía en ti...». No es la primera vez que la llaman y está fuera, y si no se trata de una urgencia deciden aplazar el viaje hasta que regresa. «Tiven sorte», repite, satisfecha con las reseñas que dejan sus clientes en internet y, sobre todo, «co boca a boca, que é o máis importante».