Estes días pasados tiven que ir a unha pasarela de moda que se celebraba no sur de Mondoforte. Durante o desfile, funme entretendo improvisando melodías sobre as bases musicais que servían de colchón ao espectáculo ata o momento no que escoitei unha voz melodiosa e sensual cantando unha canción tecno-pop. Nun primeiro momento pensei que era un disco, pero ao pouco as luces dirixíronse ao inicio da pasarela e alí estaba a fonte da voz: unha mulleriña ben feitiña, voluptuosa, poderosa que desprendía romanticismo e sensualidade por cada poro da súa pel. Foi xusto nese intre cando se me veu á cabeza o recordo de La Ciri.
Arrepíame escoitar ou ler no español o artigo determinado singular diante do nome propio, esa linguaxe “chónica” que cada vez se está estendendo máis, pero neste caso ten que ir. La Ciri era unha cancionista de aires folclóricos do Madrid dos últimos anos do franquismo que cantaba igual que falaba, a berros.
Coñecín a La Ciri nunha noite de bohemia madrileña compartida co amigo, escritor e xornalista Antonio Díaz-Cañabate. Debeu ser aló por mediados dos anos 70 do século pasado. Estabamos a cear, sendo xa case hora de almorzar, nun restaurante da rúa Príncipe, de nome “Los Burgaleses” e apareceu ela. Viña de actuar nun garito daquela zona. Antonio, que era moi botado para diante, ao vela entrar pola porta do comedor convidouna a compartir mesa, comida e conversa con nós. Tiña aspecto pálido, a súa vida folgada non lle debía permitir ver moito a luz do día.
Nun momento da conversa, Antonio comentoulle á cantante que eu era galego. Foi entón cando a súa cara se lle iluminou e axiña dixo: “¡Pues yo también soy gallega, y tan gallega, como que soy del mismo Mondoñedo, donde los pájaros cantan la Alborada de Veiga, el mejor músico de Galicia y de sus alrededores!. ¡Y don Pacual Veiga nació en Mondoñedo, como yo!
Pouco antes do amencer abandonamos os tres o restaurante e collemos camiño cara a praza de Santa Ana. Ao pouco de chegar, La Ciri escoitou un asubío, axiña nos mandou calar: “¡Callaos, que vamos a oír la alborada de los pájaros. No será la de Veiga, porque estos gorriones madrileños no la saben, pero de todos modos será muy bonita, porque ningún pájaro, aunque sea un gorrión, canta mal!
Sentada nun banco da praza de Santa Ana, extasiada e iluminada polas primeiras raiolas do día, La Ciri contounos que os paxaros cantan nos amenceres e nos anoiteceres: “En los anocheceres es un canto de despedida, los pájaros tienen miedo a la noche. La alborada, escucha que delicia, es el saludo alegre al día que llega, a la luz que avanza, a los colores que vuelven a relucir. ¡Ay si yo pudiera cantar como estos pájaros la alborada del amanecer!
Debo confesar que La Ciri pareceume unha “choni” moi “cursi”, pero despois de escoitala falar así do canto dos paxaros, debo confesar que sigo pensando que é unha “cursi”, pero unha “cursi” con estilo.
De ter seguido hoxe no mundo da canción, La Ciri sería unha boa respresentante de España no festival da canción de Eurovisión.
* Fran Bouso, mestre e escritor.