Abrígame

Xose Carlos Caneiro
Xosé Carlos Caneiro DE BAR EN BAR

OPINIÓN

27 ago 2015 . Actualizado a las 05:00 h.

Agora que remata agosto e o sol pinta nas paredes poemas de nostalxia. Agora que a tinta de calamar, derretida entre bares e taperías, corre como auga de inverno polos cristais do corazón. Agora que a fin do verán rabuña (e acariña aínda). Agora debes pronunciar sen medo, intrépida e valente, a palabra salvadora: «abrígame». Coñezo o frío. Ás veces electrifícame por dentro, como se un curtocircuíto estragase a miña alma. Eu tamén quero gritar e grito abrígame. Porque o ser humano existe cando existe por outro, para outro. Cando das e apenas esperas recibir. O ser humano existe cando ama. Por iso, só por iso, abrígame. Pronuncia o verbo imprescindible este 27 de agosto, agonía do verán. Abrígame. En medio da calor, da auga cálida do cálido mar, do verdor clorofila deste país de marabillas. Abrígame. Reparte calor, neste tempo en que está de moda o frío, a cosmética, a superficie, a lata, a maquillaxe que todo o oculta. Ofrece abrazos: ese remedio contra toda melancolía. Esa terapia válida contra as tristezas gravadas con lume na túa pel. Abrígame. Quero dicir que non deixes bicos a deber e que a tenrura, esa fortuna, saia dos teus dedos ou das túas lágrimas (tan cheas de tenrura tantas veces). Abrígame. En nome de todos os que senten un iglú no peito, aínda no verán, atrévome a escribir esta columna a contracorrente. Escrita río arriba e mar adentro, onde é imposible nadar. En nome da alegría en fuga. Da ventura afundida en calquera océano. Abrígame. Como unha oración, un verso infinito, un alalá de esperanza. Non te deixes vencer. Non o consintas. Garda esta columna de xoves, fin de agosto, e repite o título: abrígame. Setembro xa se pinta de luz.