A maleta de Xosé Neira Vilas

Valentín García Gómez TRIBUNA

OPINIÓN

28 nov 2015 . Actualizado a las 05:00 h.

Inicio este artigo de urxencia co corazón asolagado pola tristeza. A súa sombra mesta acompáñame dende que hai escasas horas recibín a noticia do pasamento de Pepe. Creo estalo a ver, como gavieiro sagaz, camiñando pousadamente cara ao infinito coa maleta na man dereita, mentres procuro algo de acougo na luz grisalla do ceo que se debruza sobre a ventá.

Coñezo eses andares e a maleta que porta dende que era eu un mozote, fillo de emigrantes en Francia, que crecera entre o amor dos avós nunha aldea próxima a Gres, Vila de Cruces. Debeulle parecer daquela a don Xosé, cando me coñeceu ao pouco de asentarse na Casa do Romano, que algo debía de haber en min daquel Balbino unha miga atrevido e sabichón, cuxas historias eu lera con devoción, porque dende moi cedo adoptou comigo a actitude dun pai. A ilusión compartida do proxecto da fundación que se instituíu para beneficio e uso dos nenos e nenas da aldea permanecerá sempre na miña memoria, ao igual que o primeiro día que entrei en Gres da man dos Reimóndez e dos outros membros do padroado.

Por requirimento del ou por iniciativa propia, as miñas visitas á Casa do Romano acabarían sendo máis e máis frecuentes. Pepe, unha e outra vez, recordábame en cada unha delas que a primeira lección que aprende o emigrante é a ter as maletas feitas; estar disposto a partir de novo. Cumpría, pois, ter sempre as cousas dispostas. E unha e outra vez repasaba comigo, para comprobar se os mantiña eu na memoria, os lugares nos que se encontraban no arquivo as cartas de Luís Seoane, as de Isaac Díaz Pardo, as de don Ramón Otero Pedrayo...

El porfilloume e eu ameino coma a un pai. Foi para min un agarimoso mestre que me contou historias de valentía de emigrantes e exiliados, que me iluminou nos momentos de dúbida e que me aconsellou nas múltiples encrucilladas que se me presentaron no meu periplo vital. En boa medida, a el débolle non poucas das cousas boas que hai en min.

Volvo de novo a mirada cara a ventá, nesta mañá triste de outono, para observar, quizais por última vez, como Pepe camiña pousadamente cara ao horizonte mentres porta na man dereita a maleta que sempre tivo disposta para a partida.