Cando entras no cárcere, tés unha sensación brutal de non poder mirar atrás. Ti avanzas, pero ás túas costas van pechándose portas que non volven abrir. Os corredores só teñen un sentido e conducen a un lugar sen horizonte. Durante seis meses, dous anos, dez, oito, mirar implica bater contra un muro, e sobrancealo significa que os ollos che queden enganchados nun arame de coitelas. Iso é o cárcere.
Despois, as persoas presas esquécennos. Non son os Urdangarins, os Bárcenas, nin sequera os Oubiñas; eses saen na prensa porque, no fondo, sabémolos estraños a ese mundo dos cárceres no que agachamos todo aquilo que nos avergoña porque nos cremos diferentes dun delincuente calquera. Pero a realidade triste e noxenta é que o cárcere se nutre de persoas sen oportunidades, de pobres, enfermos, e de xente que delinque porque xa non sabe ou non pode vivir doutra maneira.
Os cárceres están repletos de falta de alternativas e de dor, cousas que se curan con recursos que ninguén quere investir porque é máis fácil crerse mellor e superior, seguir xulgando e sentenciando, castigar as mulleres presas a non criaren os seus fillos, determinar que unha piscina nun cárcere é un luxo asiático.
Un día, as portas que se pecharon ás túas costas volven abrir e todo segue igual. A mesma vida. A mesma pobreza. A mesma paréntese. Saes pero o horizonte non cambia. Uns seguen condenados fóra. Outros aprenden a vivir coa culpa. E todos volven ser o que eran: a puta politoxicómana que rouba para sobrevivir e o narcotraficante multimillonario cuxa mirada xa atravesaba muros e arames cando paseaba polo patio do módulo.