Era un touro poderoso. Cando o Julito pensa naquel semental, veñen as bágoas aos seus ollos e os da cuadrilla non conseguimos consolalo. Non é a primeira vez que deixa o viño na barra e sae á terraza a tomar o aire. Pónselle un nó na gorxa e el, gran orador, non pode articular palabra. Sucede cada vez que tratamos algún encontro gastronómico: chuletón ou churrasco, principalmente. Hai anos nós pensabamos que se trataba dun asunto relacionado co subconsciente, algo freudiano, dicía o doutor Ochoa. Pero non. De contado descubrimos a causa do seu padecer. Hai unha década o Julito foi inseminador de vacas entre Ordes e Arzúa. Lembra aqueles tempos con melancolía patolóxica. Cóntanos con sumo detalle o seu traballo circunstancial: como colocaba as luvas, como introducía o seu brazo dereito ata o ombreiro no interior da vaca, como as tranquilizaba. Pero o das vacas non é o que lle produce conmoción. É o Sultán. O touro co que tiña unha relación afectiva maiúscula. O veterinario afirmaba con orgullo que os espermatozoides daquel bóvido eran os máis selectos que tiña coñecido. Un ser magnífico, afirma o Julito con emoción. Para ganar a súa confianza falaba con el. Contáballe historias que só o Julito pode contar. Acariñábao con tenrura e fixo del o seu confidente. Aquel touro salvouno de moitas tristezas. Cando algo ía mal, miraba os ollos do semental e dicía que alí encontraba a calma e o sosego precisos. Bótao de menos. Tanto que se nega a comer carne. Especialmente na provincia da Coruña. Nunca en Santiago. Moito menos en Ordes ou Arzúa. Por que, Julito, preguntámoslle. E el contesta apesarado: imaxinade que estou comendo un fillo do Sultán, non o soportaría. Era un touro poderoso.