Cada vez que aparecía, aos da cuadrilla só nos quedaba pronunciar o irónico saúdo: «¡Ave, Celso!». Para min sempre foi moi especial. Vivía a vinte metros da miña casa. El na rúa Viriato, eu na Traviesa. Polas tardes ía á zapatería do Manolo da silla e alí, entre acordes de Bob Dylan e chocolate, decoraba as miñas tardes de lectura con Stevenson e Salgari nos dedos. «Neno, viva o rock and roll», dicíame o Celso cando eu era un adolescente e el pasaba os vinte e tantos. Levaba a melena polos cadrís: a miña avoa Aracel chamáballe «o león». Moito quería eu ao Celso. E aínda o quero, a pesar de que non nos vemos. El anda polo País Vasco. Casou maior e tivo un fillo, a súa alegría, cando apenas esperaba nada da vida. Foi un revolucionario, dos de verdade, e non destes que transitan por estes malos tempos de Complutense con coleta. Acordámonos moito del, o Juan Ramón especialmente. Lembra aquel carnaval coa prodixiosa Kodak de setenta e dúas fotografías. Setenta e dúas, unha barbaridade. Chegara de Alemaña e Juanillo pagara por ela vinte mil pesetas. Dixo que era unha boa compra: estabamos cansos de non ter recordos en papel fotográfico dos nosos entroidos. «Déixame ver», dixo o Celso. Para probala fotografou unha tea de araña e unhas Valverde del Camino. Fotos artísticas, sentenciou. Juan Ramón reprendeuno: a cámara era para o carnaval e cada foto custaba unha pasta. Porén, aquel carnaval pouco lle vimos o pelo ao Celso. Ligou cunha zamorana portentosa. Aínda así, encargouse de fotografar a cuadrilla no entroido. Ou iso parecía. Porque cando o Juan Ramón foi revelar o carrete, encontrou espléndidas imaxes: unhas botas vaqueiras, unha araña e setenta fotos dunha moza de Benavente. ¡Ave, Celso!