Dous anos despois do seu inicio, contáronnos do covid-19 a súa sintomatoloxía, as secuelas que deixa, os efectos sobre o corpo, o comportamento xenético do virus e as súas mutacións. Igual ca na Apocalipse, propagábase por «ondas» que asolagaban os hospitais. Mais coma na Bela adormecida, chegouse a crear en tempo récord unha cantidade considerábel de vacinas que, coma un bico do príncipe, curaron a pandemia. Fin.
Pero os bos contos parten dun misterio: como comezou a enfermidade? Había un célebre chinés que comeu un morcego, pero ese quizais só existiu en Twitter. Tamén estaba o misterioso laboratorio de Wuhan que conta xa con científicos debidamente represaliados pola temíbel censura pequinesa, onde quizais o virus chegado dun contaxio nunha mina en 2012 escapou por accidente. Pero isto non é ficción científica, senón, quizais, só unha fábula: no comezo de todo sempre houbo un morcego. E tamén o sermos como somos os humanos en canto o poder nos atenaza.
Os contos, en fin, explican os efectos adversos da nosa propia estupidez. Neste caso, son dous personaxes estupendos: Donald Trump e Tedros Adhanon, un accedeu ao poder dos EE.UU. a base de contar constantemente noticias falsas, e outro converteuse nun insulso monicreque dos intereses de China á fronte da OMS.
Ao primeiro, coma a Pedro, o neno que facía crer que o lobo o comía, xamais lle creriamos unha verdade por moito que os máis reputados científicos do seu país realizasen informes en 2020 sobre a orixe accidental do virus. Ao segundo, coma ao lobo, o rol ameazante da manada sitúao no lugar de simple comparsa para que un cazador leve a recompensa. Non pode faltar, por tanto, a sentenza moralizante nesta fábula, en cursiva, ao final: a banca sempre gaña.