Antes do cambio climático e das sucesivas políticas forestais nefastas en Galicia, sempre había alguén que quería ser bombeiro. Daquela, a palabra «brigadista» non existía, e a súa aura romántica tiña moito que ver con aqueles nadais en que viamos O coloso en chamas e pregábamos ao meniño Xesús por, en idade casadeira, ser rescatadas por un guapo bombeiro. En realidade, o lume era algo insólito, estarrecedor e fascinante, algo que acontecía ás veces, só se o verán era cálido, ou alí onde o monte fora abandonado á súa sorte, sen pastos, cheo de eucaliptos e piñeiros que alguén plantara —alguén que xa marchara, alguén que abandonara tamén a casa familiar—, para gañar cartos cando a madeira se puidera cortar.
De súpeto esa frase, «cando a madeira se poida cortar», e a herdanza inflada con ferrados de eucaliptos, substituíron as ilusións profesionais da cativada, case ao tempo que as brigadas entraban no noso vocabulario. As rapazas, conscientes á fin de que dos príncipes saen sapos, quixeron ser brigadistas. Coma sempre, a vaga de igualdade colócanos ás mulleres nos traballos máis precarios, pois diso se trata ser bombeira neste país infame onde a cinsa só arrefría despois de doce horas en solitario a cinco metros das lapas e un mísero bocata que sabe a fume.
Queriamos ser bombeiros cando o incendio non era unha catástrofe evitábel, cando as nosas fotos do monte ardendo non se imitaban tan perigosamente ás das desgrazas en países pobres, cheos de homes de gris dispostos a sacar tallada das cinsas. Queriamos ser bombeiras cando, de certo, non pensabamos que a realidade era outra: que a ninguén lle importan o Courel ou Valdeorras. Se cadra só a nós, aquelas que deixamos a ilusión de apagar lumes pola de contar verdades.