Os ollos dos maiores son a lavanda, ou colonia fresca, dos días. Son tamén un tratado de historia. E unha xeografía: o mapa exacto da existencia, cos seus recantos e segredos, os seus límites de luz e sombra; a vida, en definitiva. Hai maiores con ollos de barro enterrados de sol a sol, traballados e mouros. Pero iluminan. Maiores con ollos de mar, tan azuis que falan cando observan horizontes e infinitos. Os maiores son maiores porque chegaron antes. As súas mans escriben, aínda que non saiban escribir, os máis enaltecedores poemas. E contan mellor que os que se dedican ao oficio de contar (novelistas e outras especies). Hai maiores de terra. E outros que son astronautas que, de astro en astro, van tecendo tenrura. Maiores de tergal e seda. Tamén de cheviot e bufanda. Maiores no lombo de cabalos de cores, arcos da vella, paleta de pintor. Outros, namorados da noite, aluados e arrebatados no hábito de recordar. E maiores que non recordan pero saben canto amaron. Fálase estes días dos maiores que están sós, que sempre están sós. Non teñen tarxeta de visita, nin redes sociais, e este mundo frívolo e cibernético bórraos. Cumpriron a súa misión na vida. Só queda distancialos, separalos, como vellos armarios con caruncho. Falan os noticiarios dos vellos que pasan necesidades. Dos tristes e abatidos. Eu desconecto os noticiarios e pregúntome cando o ser humano perdeu o adxectivo. Somos seres, simplemente, que apenas miramos aos vellos que non teñen tarxeta de visita. Son maiores porque chegaron antes. Convén aprender esta lección. Non esquecela, como algúns maiores esquecen os nomes dos que amaron. Porén recordan o recendo de todas as caricias. Lavanda e colonia fresca.