Hai pequenas editoriais que pertencen a un editor que ama os libros e goza descubrindo a un bo autor. Outras editoriais convertéronse en empresas multinacionais nas que desapareceu a relación persoal co autor.
Eu estiven hai anos no consello editorial de dúas editoriais de novelas. Recibiamos decenas de orixinais. Aos rexeitados, informeilles sempre cunha mensaxe que comezaba dicindo «lamentamos non poder publicar a súa obra» e dáballes algunha explicación que paliase o rexeitamento. Non tardei nunca máis dun mes en dicirlle a un autor que non o publicariamos. E cónstame que aqueles autores agradeceron o trato recibido.
Agora hai editoriais que xa anuncian na súa páxina web que non admiten orixinais, que só publican obras de éxito que eles compran no estranxeiro, ou as que lles chegan mediante un axente literario. O autor saberá que a súa obra foi rexeitada se pasados 90 días non recibe ningunha comunicación da editorial.
Se peguntarán por que eu non publico en editoriais pequenas. Pois porque formo parte do negocio. As editoriais grandes proporcionan unha maior difusión da obra, dentro e fora de España e iso supón tamén un pouco máis de diñeiro. Así de claro dígollo. Pero iso non me impide criticar o desprezo con que se trata ao autor «que non é da casa». Póñome na pel dese autor que escribiu unha novela e que tras esperar angustiado e esperanzado tres meses, queda sen saber se alguén leu a súa obra ou pulsou sen dilación o botón de suprimila.
É posible que nun futuro próximo a intelixencia artificial consiga escribir novelas que gusten ao público. Entón as grandes editoriais poderán prescindir do autor de carne e óso, ese individuo que é peza fundamental do seu negocio e cara ao que manifestan tan pouco aprecio