Sempre dixen que a lotería é un imposto á ilusión. En realidade, todas as cousas felices que nos acompañan na vida teñen o seu particular encontro co fisco. Ou case todas. Porén, eu pago con gusto o imposto do 22 de decembro. Quizá é un exceso de nostalxia. A nostalxia segue a mover os corazóns e as artes. As grandes obras literarias son un exercicio de nostalxia. Madame Bovary quería ser a muller libre que nunca puido ser. E Quijano quería namorar á muller coa que un día soñou. En Cien años de soledad vai a nostalxia escrita no frontispicio da novela. Todo Shakespeare é un xogo de nostalxias e padeceres. Porén, a novela contemporánea nada ten que ver coa nostalxia. Semella que os novelistas do presente só queren congratularse con vender exemplares, como se fosen zapatos, ou roupa interior. A novela contemporánea é unha mercería en rebaixas: barato, barato. Pero non é a novela o motivo desta contraportada. É a nostalxia. A lotería de Nadal. Recordo non durmir esa noite. Poñer a radio. Escoitar voces de locutores con voz de locutores. Ao mediodía volvía o primo Gerardo á casa e xa dicía onde tocara a pedrea (o Gordo nunca tocou en Verín masivamente). No bar do Orentino. Ou no Liló. En ocasións a pedrea caía no barrio de San Lázaro. Ou en Pazos, onde o bar Pechín era unha institución. Un bar que abría de noite. Como o Alfonso, co seu futbolín e a mirada profunda e sabia do propietario. Estounos vendo mentres escribo esta columna navideña. Outra máis. Estamos construídos por nostalxias concatenadas. Son caricias. Quizá mañá o premio caia en catro. Iso asegura a miña Martiña. Se non é así, desexarémonos saúde. A saúde, en realidade, é o único premio gordo.