Na infancia hai lembranzas que quedan para sempre. Cando era neno, unha parada no restaurante Alameda os domingos significaba que había algo que celebrar. Un cumpreanos, un aniversario ou calquera acontecemento. Daquela non había costume de comer tanto fóra e so o facían as clases máis influíntes. En 1982, cando miña nai aprobou as oposicións de mestra, meu pai reservou mesa para un domingo. O encargado do restaurante era Castor, xa falecido, que sempre vestía cunha paxariña; un home afable, afeito a agradar ao máis selecto da compostelanidade. Tiñamos a mesa para as dúas e media e o sitio escollido era o mellor do restaurante, situado na segunda planta; coa aquela galería, a esquina que miraba á entrada do parque era como xantar no cumio dunha montaña. Cando chegamos, na mesa que tiñamos nós reservada, estaba comendo alguén da Igrexa, pero das alturas; non sei se era un arcebispo. Ao meu pai aquilo sentoulle como unha coitelada, e marchamos para outro sitio.
Naqueles anos da infancia o Alameda era un lugar máxico polos sabores; nós sempre pedíamos filetes empanados e Fanta, supoño que como todos os nenos, pero alí empezamos tamén a educar os nosos paladares. O cheiro da zaragallada que saía da cociña, aquelas croquetas caseiras, a empanada. Lembro que todos os domingos comía alí Manuel García Cambón, o fundador de Finsa, daquela xa moi vello, e que ía sempre cunha botella de osíxeno. O Alameda tiña unha tertulia, pero dende que morreu Enrique, o seu dono, nada foi igual. O fillo tentou seguir co negocio, pero non resultou. Logo abriu alí unha cervexería con tapas, pero fracasou. E agora hai unha hamburguesería en versión turca. Seica «dönner kebab» significa algo así como carne á grella que da voltas. Penso que non hai mellor local en todo Compostela, por ubicación e por tamaño. Non sei se co paso do tempo estou a facerme máis conservador, pero as veces coido que unha cidade non debería nunca renunciar aos seus sinais de identidade; se cadra falta emprendemento, planificación, non sei... Pero no entorno da Porta Faxeira hai agora unha sorte de paixón turca pensada para o turismo barato, no que abondan tamén as porcións de pizza e o fast food.
Ao mellor dentro de pouco aparece unha pulpeira ás portas de Santa Sofía de Constantinopla. Ou calquer aventureiro vendendo bocatas de zorza no Taj Majal. Pero cando miro para o Alameda e vexo ese inmenso chopped dando voltas vénme á cabeza Castor coa súa bandexa, mostrando unha inmensa centola. Quizais son os tempos, si. Pero as veces penso que desta cidade marchou Frank Sinatra e veu Chiquito de la Calzada.