24 nov 2016 . Actualizado a las 05:00 h.

Acuadrilla do Julio e dos Aparicio é magnífica. Non se me ocorre un adxectivo máis acaído para estes que, sendo adultos, seguen gardando dentro o hálito impulsivo da adolescencia. A súa foi volcánica. Os Aparicio eran o terror do barrio, estrada de Vilela, onde Verín empeza a parecerse a Macondo. Algunha vez pecháronse dentro dos colectores do lixo e cando alguén ía depositar as bolsas, aparecían eles cos brazos en alto e proferindo algún grito intimidador. Unha tarde, como unha película de indios, disfrazáronse de apaches e comezaron a bailar unha danza tribal en medio da estrada. Néboa, humidade, e un condutor que despois de velos acudiu tremelicando á Garda Civil para dar parte de que algo raro sucedía. O home acabou no hospital, onde o médico de garda lle receitou varios calmantes antes de recomendarlle os servizos de psiquiatría. Pero non foi esa a experiencia máis sublime coa Benemérita. Sucedeu hai anos na contorna do castelo de Monterrei. Era aquel un lugar propicio para os amantes. Acudían cos seus vehículos a honrar a rosa do amor. Julio e os Aparicio non tiñan nada mellor que facer aquela noite de sábado, inverno áspero en Verín. Subiron a Monterrei cunha mochila cargada de patacas. Non eran fritidas, senón enteiras. Ás agachadas aproximáronse aos coches e introduciron os tubérculos nos tubos de escape. Estaban acendidos e coa calefacción posta. Aos poucos foron afogándose os motores e, en procesión, os amantes saíron dos habitáculos. Todos se preguntaban qué estaba sucedendo. Algo grave, sen dúbida. Chamaron á Garda Civil. Cinco patrullas subiron ao castelo. Julio e os Aparicio permaneceron agachados tras unhas rochas. Non deron con eles. Nin os indios os salvarían.