Adolfo, al volante a los 100 años y trabajando para digitalizar sus más de 10.000 libros

Carlos Gayoso VIGO / LA VOZ

NIGRÁN

Xoán Carlos Gil

«Cando paro nun control e digo a miña idade, quedan atónitos», dice este vecino de Nigrán que en octubre se volverá a someter a la prueba psicotécnica

08 ago 2023 . Actualizado a las 18:49 h.

«O que máis me molesta é que te xulguen por conducir e ser maior», afirma Adolfo Rego (Ourense, 1922). El veterano conductor afincado en O Val Miñor sigue yendo, a sus cien años, sobre ruedas. «Renovei o carné o ano pasado e agora teño que pasar o psicotécnico outra vez en outubro. Mentres poida, non penso deixalo», advierte.

Adolfo nació durante el invierno de 1922: «A miña nai deume a luz xusto a 90 metros da fonte da Burga, enriba da actual Tasca do Biriscas». Desde hace más de cuarenta años vive en A Foz, en Nigrán. «Veraneaba aquí coa familia e, finalmente, mudeime. A principal razón foi o clima», aclara.

A pesar de acumular un siglo de edad (cumplirá 101 en diciembre), sigue resistiéndose a envejecer. «Non me gusta que me axuden, fanme aínda máis vello do que son», afirma Rego. En realidad, sostiene que él se siente «coma sempre, pero con máis anos».

Para Adolfo, la edad no supone un hándicap a la hora de agarrar el volante: «Levo setenta anos conducindo. O meu primeiro coche foi un Seat 1500, moi difícil de conseguir daquela». Además, presume de ser un conductor ejemplar: «Cada vez que vou a renovar o carné, aprobo con creces todos os psicotécnicos. A única vez que me multaron nos últimos anos foi por ir a cen por hora na estrada que sube do Porriño a Vincios (Gondomar). Cando paro nun control e digo a miña idade, quedan atónitos».

Aunque siga conduciendo a día de hoy, Adolfo confiesa que cada vez coge menos el coche. «Xa non saio do Val Miñor», cuenta. Solo conduce para ir al médico porque «non me queda máis remedio». Cuado tenía 90 anos iba y venía de Ourense casi todas las semanas, pero ahora le resulta más complicado.

El coche que conduce hoy el centenario es un Renault 21 de inyección de los noventa que mantiene impoluto. «É case máis vello ca min», bromea. «O do concesionario quere que o xubile e compre outro. Eu non lle vexo sentido ningún xa que calquera día destes pode que eu non estea aquí», sostiene.

Adolfo no quiere revelar la razón de su plena longevidad, que sorprendería hasta al más escéptico. «É un segredo; non cho podo dicir pero, se che son sincero, non o sei nin eu», afirma el vecino de Nigrán. «Sempre vivin ben e fun ben pelexón, nunca me privei de ningún pracer. Iso si, agora en troques de tomar sete vermús só tomo un», afirma.

Adolfo Rego ha sido testigo del transcurso de casi todo un siglo, incluyendo dos guerras mundiales y una guerra civil que le tocó vivir. «As cousas cambiaron moito con respecto a antano. Antes estabamos obrigados a elixir un bando si ou si e a xente morría por ideais. Hoxe, afortunadamente, non é así», afirma.

«Eu vivín moitas cousas e podo dicir, a estas alturas, que non me arrepinto de nada», asevera Adolfo, que dice que ha vivido muchas épocas de «vacas grosas e vacas fracas» durante su vida, entre las que figura las muertes por alzhéimer de Rosa, su mujer, y de su hijo Juan, que falleció a los 70 años: «Este mes fai dous anos que nos deixou. Cando marchou, levouse parte do meu corazón. Foi moi doloroso».

Como muchos hombres de la época, Adolfo también se vio obligado a partir hacia el campo de batalla: «Aínda que estiven traballando durante máis de corenta anos como interventor no Banco Pastor, tamén tiven que servir no exército durante bastante tempo». Estuvo como soldado durante más de cinco años. Fue destinado a lugares como Zaragoza y Barcelona, pero lo más impactante que vivió fue durante su servicio en los Pirineos catalanes. «Éramos cinco nun cuartel na neve. Durmiamos no chan, cubertos por tres mantas», rememora Adolfo. «Cada noite turnabamonos, durmían tres no medio e dous nas esquinas, que eran os que o tiñan máis complicado porque as paredes estaban conxeladas. Nos Pirineos chegamos a pasar verdadeiras penurias. Malia todo, foron momentos apaixoantes», comenta echando un vistazo por el retrovisor.

También informatiza una biblioteca de más de 9.300 volúmenes

La pasión de Adolfo por la cultura y el conocimiento lo llevaron a acumular durante su vida una colección de consulta que ni él mismo sabe cuántos ejemplares comprende. «Dende mozo son moi afeccionado aos libros. Entre os que teño na sala e máis os do faiado debe haber máis de 10.000 exemplares», sostiene Rego. «Xa a intentaron adquirir máis dunha vez e todavía andan preguntando que que vou facer con ela cando morra. Adianto que non lla vou dar a ninguén», señala.

XOAN CARLOS GIL

Además, el empleo de las nuevas tecnologías no es impedimento para este ourensano de casi 101 años. Adolfo ha estado construyendo él solo durante los últimos años una base de datos informática para catalogar toda su biblioteca: «Hoxe teño 9.340 libros inventariados nos discos duros. Vou metendo pouco a pouco os exemplares no portátil e así os teño localizados. Arredor do 70 por cento da biblioteca é sobre Galicia». A pesar de su negativa a regalar la biblioteca, Rego siempre ha estado abierto a que su inmenso catálogo sea objeto de consulta para quien lo precise: «Son varios os académicos e escritores que viñeron preguntando por material para traballos e teses. Sempre é un pracer colaborar».