Martiño está en racha. En breve estreará «Las chicas del cable» e agora vémolo cada luns en «Sé quién eres», onde interpreta a Marc, un rapaz que se move por instinto. «Nada que ver comigo, eu son moi racional», apunta.
04 feb 2017 . Actualizado a las 05:21 h.Martiño Rivas di estar nun momento bo, contento, agradecido pola xente que volve confiar nel e encantado de poder presumir dos traballos que está facendo. No teatro está facendo Respiración, e cada luns chega á televisión interpretando a Marc na serie Sé quién eres. Pronto verémolo en Las chicas del cable, un proxecto para Netflix no que cambia totalmente de rexistro. Pero a el o sorriso agrándaselle cando empezamos a falar de Coruña: «A min o que me gusta é ir á Solana, e a tomar unhas tapas á Bombilla».
-Asumes un novo reto na tele: «Sé quién eres».
-Moi ben por moitos aspectos, había moitos alicientes para estar aquí. O primeiro por estar traballando con Pau Freixas, cando fixen a proba ía un pouco a cegas. E cando xa me dixeron que pasaba e me ensinaron o guion pareceume espectacular, como peza de literatura practicamente.
-Prefires que te dirixan moito?
-Gústame que me dirixan cando quizais a percepción que tiña da escena non era a axeitada. Traballar con Pau é unha liberación porque el escribiu o texto. Ás veces traballas con directores moi intelixentes, pero a nivel psicolóxico non teñen ese diagnóstico tan certeiro dos personaxes. Pau di: vale, como vos moveríades, que vos evoca o diálogo?, e en función diso xa reacciona. Iso xera naturalidade, porque en ocasións as cousas funcionan na cabeza, pero na práctica non. Logo non son tan orgánicas.
-Nos «castings» vas con medo?
-Vou sempre coa mellor predisposición, pero sen ningunha expectativa porque é moito máis saudable. Eu a política que sigo é non quedar coa sensación de que me deixei cousas na habitación. Probeino todo, prefiro asumir riscos. Normalmente os compañeiros teñen medo a sobreactuar, eu procuro non ser conservador. A min gústame entrar na sala e ter a sensación de que te implicaches, e empregar iso para manterte engraxado porque ás veces pasas catro meses sen traballar e é inevitable, non quero ter a sensación de que estou frío.
-O teu personaxe, Marc, móvese por instinto, nada que ver contigo.
-[Ri] Si, eu non era a opción máis obvia para o papel. Porque quizais eu como persoa non é o que transmito. Iso é un exercicio de confianza. Eu estou moi agradecido, paréceme que dei no cravo. Tiña algo de catártico, ver que ese aspecto meu, cerebral, non axudaba en nada. Intentar traballar desde outro recurso. Eu síntome máis libre despois disto.
-Gústanche estas series de intriga?
-Non teño preferencias. Pero non me gusta que me traten por parvo. Non me gustan as series que apelan ao denominador común máis baixo. Gústanme as series que me obriguen a reaccionar.
-Algunha que esteas vendo?
-Taboo, de Tom Hardy. Para min é o actor máis interesante, máis inquietante agora mesmo.
-Vas estrear unha con Netflix, «Las chicas del cable». Como salta un a un universo tan diferente?
-Pois estiven compaxinando tres cousas, tamén estou facendo unha obra de teatro, Respiración... Isto é o que ten esta profesión, teño un amigo que di: «Aquí ou morres de fame ou morres de sono». De repente estás parado, e de súpeto estás todo o día rodando... Neste caso os universos son tan distintos, a de Netflix é unha serie de época, así que, nada, cambiaba as deportivas polos zapatos e xa estaba [ri].
-Cando volven chamarte é un subidón. Estás de moda!
-En primeiro lugar para min é gratitude. Vale, sigo vivo. Porque por un momento chegas a pensar que estás morto. Dáste conta de que a roda séguese movendo. Pero teño unha gratitude enorme por quen confía en min, hai tanta xente que quere dedicarse, e tan pouco traballo... Alguén que pensa que podo sacar o traballo adiante, por un lado quero pagarlle coa mesma moeda. Procuro ser agradecido, intentando ser máis paciente. Cada óso que me botan non o abandono ata que está ben limpiño. Sinto que estou contento, estou nun bo lugar. Estou orgulloso destes traballos, é un regalo.
-Segues en Madrid vivindo. E non conduces!
-Non, non collo o coche. Aquí teño unha moto pequena e é co que me movo. Agradezo non andar.
-A vida aí que tal?
-Bueno. A min encántame Coruña e cando vou a Coruña gaño graos de sorriso, o meu sorriso estírase máis co do T-Rex, hai cousas que boto en falta... En Madrid teño a oportunidade de ver máis teatro, cine en versión orixinal, cousas que teñen unha relevancia importante. Pero boto de menos a familia, eu levo dez anos aquí pero sigo sendo un estranxeiro. Sigo tendo a sensación de que estou de paso.
-Pero aquí estamos os mesmos de sempre. Saudarémonos polo Cantón [Risos]
-Si, si. A min iso é o que me gusta. Ir á Solana, ir a tomar unhas tapas á Bombilla, e á Pulpeira de Melide [ri].