De picarse a pulsos con los colegas, a lo más alto del podio en un nacional
OUROL
Tras nueve horas de trabajo, «nin un día» Francisco Rodríguez deja de entrenar, casi siempre solo
02 dic 2021 . Actualizado a las 10:15 h.«Que? Botamos un pulso?». Es un desafío al que, con mejor o peor fortuna, casi todos se han enfrentado. Francisco Rodríguez Duarte (Ourol, 1986), sin embargo, se prestaba a ese pique con mayor frecuencia. Y casi siempre ganaba.
«Desde que era pequeniño, sempre me gustou botar pulsos. Os nenos da aldea éramos así. Íamos tomar algo e picabámonos a ver quen tiña máis forza. Incluso mentres a moza estudaba miraba vídeos en Youtube. A verdade é que vía que ca xente do pobo se me daba ben; case sempre gañaba», relata un hombre que se animó a crear el Club de Lucha de Brazos Ourol, que hoy cuenta con 22 deportistas, para medir su potencial contra los ases españoles. Seis años después y tras nueve medallas de plata entre Campeonatos y Copas, la pasada semana se proclamó al fin campeón nacional durante el certamen que se celebró en Pedro Muñoz (Ciudad Real).
«A xente pensa que é fácil, pero alí había uns cen deportistas, e todos van para gañar. Estar no podio xa é un éxito», explica Fran Rodríguez, que reside en Cambados por razones familiares y al que coronó su brazo derecho en la categoría de menos de 85 kilos.
Para fortalecerse, no por lucir
Su éxito no es casual. Reconoce una inmensa dedicación tras sus feroces músculos: «Teño un traballo bastante físico. Paso nove horas movendo madeira nun serradoiro, chego á casa ás sete e pico, pero despois adestro sempre dúas horas ou dúas horas e media, ata os sábados e domingos. O corpo funciona segundo lle mande a mente. Se chegas á casa e te tumbas no sofá, afaise a iso, estás canso. Cando algo che gusta tanto, falo, non notas o cansazo».
Si bien, en su meteórica evolución hacia el top de la lucha de brazos también hay algo genético: «De neno non fixen máis deporte que un par de anos que xoguei ao fútbol. Sempre fun de xenética grande, pero ademais son un rapaz da aldea que traballaba na casa e iso fortalécete. Logo cando puiden, aos 20 anos, comecei no ximnasio, pero sempre decantaba o traballo ao bruto, a facer forza, non por ensinar abdominais».
Su próximo gran desafío está en un Mundial al que acudirá en condición de campeón de España, si sus obligaciones laborales se lo permiten. Quién sabe qué podría hacer allí con un entrenamiento adecuado. «Ao final como máis melloras é encima da mesa, pulsando contra xente forte, e eu aquí en Cambados estou só, aínda que si que vou adestrar de vez en cando a Asturias. Teño todo preparado para adestrar na casa e non só fago brazo, máis ben todo o tren superior: peito, costas... E tamén man e pulso, iso é fundamental na loita de brazos», relata un hombre prácticamente autodidacta y que sostiene que su especialidad deportiva tiene mucha más ciencia de lo que parece desde fuera.
Técnica y explosividad
«Cando empecei a competir non imaxinaba que fose tan difícil. Non todo é forza. Son importantísimas a técnica e a explosividade. A forza no pulso da man é vital, e todo se traballa. Todos os rivais nos coñecemos e nos estudamos moito», explica Fran Rodríguez, que venció en la final del nacional al catalán Carlos Aguilar: «Foi un combate rápido porque o tiña ben collido e saín moi rápido. Ademais xa nos enfrontáramos antes e el quedara un pouco tocado».
Su progresión desde su primera experiencia en competición, en el 2015, ha sido meteórica y prácticamente autodidacta: «Neste deporte hai moito compañeirismo. Se ven alguén que está empezando e che pregunta como adestras, cóntaslle, e despois vas vendo que che fai ben a ti. Tamén vexo moitos vídeos. Cando comecei ía adestrar moito con Armando García Rama, en Asturias. El foi case como un adestrador e ensinoume case todo».
«Non me privo de nada: como o que me poñan sempre»
A estas alturas, prácticamente solo sus grandes rivales en los torneos se atreven a desafiar un pulso a Fran Rodríguez. «Algún si que mo di no ximnasio, e tamén antes se saía de festa un día, pero cada vez son menos», confiesa con una sonrisa el campeón ourolense. Con 35 años se siente en plena forma y capaz de competir con los mejores en un deporte que le apasiona durante bastante tiempo: «Está claro que a idade inflúe. Compito con rapaces aos que en algúns casos lles levo dez anos, e con esa idade recuperas moito mellor. Pero se as lesións me respectan, con gañas e sacrificio neste deporte hai quen segue competindo aos 60. Tamén hai categoría máster e gran máster».
«As analíticas din que estou perfecto», subraya un hombre entregado a su deporte, al que dedica muchas horas a la semana, pero poco amigo de poner límites a su dieta: «Non me privo de nada: como o que me poñan sempre. Durante a semana quizais si me alimento un pouco mellor, pero a fin de semana se hai que comer unha pizza, ou uns pasteis, tamén os como. E de vez en cando unhas cervexas tamén caen».
La suplementación alimenticia sí entró en sus rutinas, aunque muy recientemente: «Antes nunca tomara nada, pero por descoñecemento. Despois do confinamento noteime moito máis frouxo; adestraba moito pero non me sentía ben. Entón, asesoreime e a verdade é que o estou agradecendo moito. Non tomo nada raro, só proteína, creatina e glucosamina, que é un coláxeno para recuperar mellor os tendóns».
Poner Ourol en el mapa
Sin grandes premios económicos por sus títulos, Rodríguez Duarte sostiene que lo mueve la pasión y el orgullo. «Non levas nada, un diploma ou unha medalla. Ata se es campión do mundo. Cústache cartos polo desprazamento. É a miña paixón, fago moitos sacrificios e desfruto os avances. E ademais, levo o nome de Ourol por aí adiante. Moitos saben onde queda polos pulsos», proclama dispuesto a dar más guerra.