Como consecuencia dunha época pasada na que eran perentorias outras necesidades, a cultura ten sido a Cinsenta da actividade pública. Pero produciuse un xeneralizado investimento neste eido ata pór a disposición da cidadanía infraestruturas axeitadas, sen moita discusión sobre o papel da Administración no enfoque da política neste campo. Agora deberiamos matinar que son chegados os tempos da política social.
O municipio do Grove é paradigmático, como un microcosmos. Dispón de estruturas decentes para a cultura pero sofre de urxente penuria nas sociais. E iso que desde a instauración do sistema democrático houbo case tantos gobernos estatais e locais de dereitas como de esquerdas. Aínda que iso non sexa determinante en tempos nos que os avances sociais conviven co neoliberalismo.
No Grove hai a casa da cultura Lueiro Rey no Monte da Vila, susceptible de ampliación, na que destaca un servicio de arquivo e biblioteca pero, polo demais, infrautilizada. O mesmo pasa coa Casa da Cultura Ángel Vázquez Hereder en San Vicente, tamén ampliable, identicamente infrautilizada. Sen esquecer o Museo da Salga, un recurso cultural impresionante ou a Escola de Música ou a formación para adultos.
Iso si, hai décadas que se concentra a política cultural na contratación, plausible, de espectáculos enfocados máis a unha atención turística ou de ocio que á estrita inmersión da veciñanza no eido cultural. Hai, tamén, premios nese ámbito que poñen ao Grove nun lugar sobranceiro con respecto á contorna: o literario Lueiro Rey, o Ernesto Goday na pintura e o Simposio de Escultura, con sona nos ámbitos de seu. Estas actividades e estruturas culturais, notables, non teñen correspondencia no ámbito social. Neste, hai persoal municipal cualificado, escaso seguramente, pero non existen infraestruturas axeitadas, nin en proxecto serio, para xuventude, maiores, discapacitados e, en xeral, para cidadanía en risco de exclusión. O Centro da Terceira Idade, nun edificio de dubidosísimo gusto, está cedido de facto á xestión dun club de xubilados que fai moito máis do que lle resulta esixible, pero carecede dirección técnica e de atencións específicas.
Os Servizos Sociais realizan un labor administrativo na atención de sectores vinculados coa drogadicción e coa Lei da Dependencia en xeral, dun xeito administrativamente irreprochable. Nos tempos nos que andamos é escandalosa a inexistencia desas infraestruturas dirixidas á atención especializada da Terceira Idade, con servizos como centros de día, da xuventude e da poboación en risco de exclusión. E por tratarse de sectores impedidos ou remisos á mobilidade, resulta imprescindible a descentralización deses servizos. Merece a mesma cualificación a ausencia dunha política clara de base social.
É certo que as achegas económicas para estas actuacións teñen orixe en administracións de ámbito territorial superior á local. Pero agora, neste inicio de mandato, xorden pulos e ideas novos. E, ademais, hai que empezar a considerar que a actividade política carece de sentido se non reforza e incrementa o Estado do Benestar. Ou non?