Vivín estes meses no Grove, compartindo as froitas da miña horta cos paxaros e indo a navegar todo o que puiden
07 sep 2025 . Actualizado a las 05:00 h.Velalá vai o verán. Vivino no Grove, un municipio sen servizos para asumir o abuso da ocupación de visitantes, aínda que dotado para o turista. Ese ateigamento de visitantes de balde e a falta de control, fan incómoda a vida ordinaria e pode converterse na pezoña para matar o turismo. Paseino vendo aos poucos como as froitas da miña horta van medindo, cronometrando, o estío. Compartinas, á forza, algo consciente e invadido por unha vagancia querida, cos paxaros, particularmente cos merlos, que aparte de ruidosos, voan cunha extraordinaria habilidade entre as ramas mentres inundan o ar de trinos e rechouchíos que ás veces semellan sonatas de burla. As nésperas foron as primeiras en madurecer, un tanto ácidas, pero en canto se volveron amarelas funllas roubando a aves e velutinas, para cunha certa chulería quitarlles a tona suavemente e degustalas, algo agres, alí mesmo á sombra, que me visen. Un pracer adiantado. Chegaron as cereixas sen que dese moito tempo a fixarse nelas. E o mesmo conto: houbo que andar ás escapadas porque eran un visto e non visto. Deseguido puiden saborear algúns mirabeis. Mentres os acios na viña ían collendo forma, foron medrando as ameixas; unhas vermellas, algo máis tardías, e outras amarelas, desas que anegan a boca xenerosamente de zume. A verdade é que funas recollendo tamén ás carreiras cos paxaros, ata caer na conta de que sempre será un erro tremendo deixalas un día máis por ver se se van poñendo máis saborosas, pasando de verdosas ata cor ouro. Nesa altura os merlos xa non cantaban, senón que parecían rirse dun a gargalladas deixándoas peteiradas ata a metade, como se non lle fixera falta comelas enteiras, e so para que se visen comestas e, precisamente, eu diría que exclusivamente, aquelas froitas que eu ía querendo conservar coa esperanza de que se puxesen en sazón. Vixiábanme ata o pensamento. Que lles preste. Por primeira vez en moitos anos fun quen de probar un albaricoque. Un. Vin que despois de florear en abundancia, un pouco presumida esta árbore, só un foi crecendo. Fun velo cada día e en canto entendín que, por fin, podería callar, protexino cunha bolsa de papel ata que, xa avanzado xullo, descubrino entre amarelo, rosado e vermello: no seu punto. Espléndido. Despois disto as arandeiras foron regalando os seus pequenos praceres Mentres ía avanzando este verán sen choiva, houbo, poucas, mazás do cedo e ían medrando feixoas, peras, caquis e shaquis; e parece que vai ser ano abondoso en reineta e golden. O que non sei é como virán laranxas e limóns: parece que non vai ser gran cousa. Tamén, menos do que me gustaría, fun navegar todo o que puiden polos mares da Lanzada, de Ons e de Arousa. E si: o 29 de agosto vin candorcas sen dicirllo aos que me acompañaban. Eran dúas; en canto apareceron ao lonxe, impresionantes, arrimeime ás pedras do Pombeiro e vin costeando a carón, a rentes mesmo, das bateas ata O Grove. Non souben máis delas. Non houbo incendios polo Barbanza —que raro— e arderon os montes das zonas pobres de España. Si, das zonas pobres: non se queimou Navarra, Cataluña ou País Vasco. Non: o lume prendeu sen control nos lugares abandonados de Galicia, Castela León e Estremadura. É unha evidencia que inflúen o cambio climático, o exceso de matogueira, todo iso que, en fin se enchen de contar os medios de comunicación. Pero a realidade é que o nexo común da maioría dos territorios que sufriron a vaga de queimas deste verán é a pobreza. E así, ben e mal, foi pasando o verán. Mentres, continuou a matanza de xente anónima, —coma min, como ti—, en Palestina, no Iemen na Ucraína. Vémola en directo, a través da aséptica televisión. Nós podemos contalo verán. Eles non. Ningún outro verán. Sen que se saiba por que nin se entenda que está a pasar, nin se vexa unha solución para ningures. A raza humana é do peoriño.