Convidado por un amigo, cando setembro pechou o calendario saíches ao mar para pescar. Era domingo. O día espertou cuberto cunha bruma espesa. Serían as nove cando levantastes áncora do peirao. Logo de soltar amarras, o barco navegou lentamente ata as bateas. Atracamos nun dos costados da primeira que avistamos. As dúas que estaban máis próximas apenas as enxergabamos. Preparamos os aparellos e mentres esperabamos un cambio nas condicións ambientais, algúns intentaron pescar. Non houbo sorte.
Nun dos cuadriláteros flotantes do lado albiscamos tres garzas. A máis grande estaba pousada enriba dun poste vertical e as outras dúas enriba das vigas. Parecían adurmiñadas, estaban tan quietas que semellaban desecadas. Facían coma nós, agardaban sen chiar a chegada da luz, da claridade.
Un inmenso silencio, ese que segundo Clarice Lispector nunca dorme, agochaba aquela tupida gasa agrisada que nos envolvía. Só se escoitaba de vez en cando o eco dunha bucina, coma se fose o eco dunha voz gorda e ronca que se achegaba como un aviso distante de que algo se movía pola canle da ría: un navío, entraba ou partía de Vilagarcía? Como hora e media máis tarde, a néboa comezou a recuar. E por fin as casas do litoral e a faldra da montaña apareceron diante dos nosos ollos. Miraches para a batea das grúas, a máis grande xa levantara o voo sen que te decatases. As outras dúas seguían inmóbiles. Dende un burato do pano azulado do ceo observábanos unha fermosa lúa decrecente.
Entón o barco volveu avanzar con calma ata a zona do faro da Ostreira, onde andaban faenando outras pequenas embarcacións, que constantemente cambiaban de posición, síntoma de que non había peixes ou non picaban. Logo dun tempo de intentalo sen fortuna, desprazámonos ata as inmediacións da illa de Rúa, onde si atopamos un banco de rinchas e pillamos unhas cantas, pero como queriamos máis, mudamos de sitio e non pillamos ren, agás un par de lorchos cabezudos. Mais este feito non empanou a xornada e menos a marabillosa travesía de volta ao porto. Todo o ceo aberto, as marxes da ría despexadas. A montaña mirando para nós. Gaivotas, cormoráns pescando e tomando o sol sobre as bateas e pequenas aves piando mentres voaban a rentes do mar. O sol brillando exultante no ceo e a súa luz reflectíndose en milleiros de estrelas sobre o espello mariño... E pensaches: os paxaros do mar non saben cantar, coma min. E, de súpeto, un grupiño de arroaces cruzou por diante nosa e xogou coas ondas que xeraba a estela do barco. Este foi un acontecemento do 30 de setembro na vida dun xubilado.
No primeiro venres do novo mes pola noite sopraba un fresco vento do nordés. Cando regresabades para a casa, mercácheslle a un vendedor ambulante unha rosa para a túa dona. Pensaches: agora xa non é coma antano. Daquela as rosas viñan co florido maio, pero arestora hainas xa todo o ano. Ao chegar ao piso, colliches o libro 30 poemas de Álvaro Cunqueiro que adquiriras pola tarde na librería Couceiro da compostelá praza de Cervantes, espazo evocador de momentos felices. E cavilaches sobre as peripecias vitais do escritor de Mondoñedo, sen dúbida un dos príncipes da poesía e da literatura na nosa lingua e tamén na castelán. E abriches o volume e liches en voz alta: «Metín tódolos meus días nun fardelo mendado/ e boteime a andar». E este foi outro acontecemento, o 5 de outubro, na vida dun xubilado.