Xa era noite pecha, cando dous golpes fortes e secos a trouxeron ao mundo real. Quen podía ser a aquela hora? Que procuraban dela? Debería ocultarse na penumbra do silencio como se non escoitase nada? Debería pedir axuda? Conseguiría que os que a buscaban marchasen cansos de esperar? Non era tempo de interrogantes, así que, con axilidade, entreabriu o pequeno caixón do vello escritorio e agochou a carta que estaba a punto de rematar. Ninguén tería que lela agás o seu destinatario.
Baixou as escaleiras decidida e forte, pese a intuír que nada bo a esperaba. Abriu a porta e notou a nostalxia da noite percorrer parte do seu novo e esvelto corpo. E, coa friaxe da calma, pousou a mirada naqueles dous monicreques que a observaban. Tiñan a cara medio cuberta mais iso non impediu que os recoñecese. Sabía moi ben quen eran e, sobre todo, sabía que eran uns covardes, uns caguelos, que só cumprían ordes dun malnacido. Hai miradas que fican imborrábeis na memoria.
Ninguén pronunciou palabra. Só tiña voz a violencia coa que a agarraron. Atáronlle as mans co lazo vermello que lle acariñaba o pelo. Tapáronlle os ollos cunha tea grosa e cheirenta, que o máis alto sacou do peto do seu gabán, e os tres comezaron a camiñar rúa abaixo, coas bágoas das pedras silenciando os seus pasos.
Presentía que a noite ía ser moi longa, extremadamente longa, dura e cruel, mais non lograrían cambiar a súa forma de pensar e moito menos a de actuar. Non importaba o prezo que houbese que pagar. E aínda que a aterraba permanecer nas entrañas podrecidas daquel sinistro lugar, onde o osíxeno se mudaba en pavor, non ía dar o máis mínimo síntoma de fraxilidade. Resistiría.
Poderían golpeala ata deixala máis negra que a súa propia roupa. Tamén poderían inspirar todo o aire que se lles antollase ata deixala sen alento, mais non a derrotarían, perderían, e ela vencería. Tiña moi claro o sendeiro que elixira na vida. Sabía moi ben o que facer e non facer. Ela pertencía ao bando da loita, ás que morren de pé e non axeonlladas. Mágoa que non rematase a carta. Mágoa que non puidese deixar recado. Mágoa que el puidese sentirse abandonado, deserto, porque nada máis lonxe da realidade. A dela era unha marcha fortuíta, inesperada, pasaxeira e allea á súa vontade. Porén, esperaba volver axiña, por el e por todos os que ficaban prisioneiros naquela pequena e illada fábrica conserveira, a que dende uns cinco anos atrás, mudaran en cárcere.
María Arcos
Estudou Maxisterio, Educación Infantil e Psicopedagoxía en Compostela, aínda que actualmente traballa nun pequeno comercio local.