Deus non nos trouxo ao mundo para ceder en todo momento diante do medo
26 oct 2025 . Actualizado a las 05:00 h.Quedaches durmido mentres repasabas as escenas gravadas na cabeza do acto de presentación do libro Os camiños da memoria, do amigo e veciño Manuel Enrique Piñeiro Lorenzo. Despois soñaches que un paxaro che falaba no medio da noite e recitábache nunha orella este parágrafo descoñecido: «Admitir a derrota non parece unha boa opción. Non é unha senda transitable cando a poesía vos arde nas veas e nas arterias, e menos cando a poesía é para vós un lugar de encontro». Máis adiante viches a túa imaxe calzándote e saíndo da casa dos teus pais para ascender pola costa da horta e dirixirte até os outeiros dos Miñotos, onde sentaches nunha longa laxe cuberta de mofo seco. Os corvos grallaban sen parar, impacientemente, como anunciando a chegada dunha tormenta.
De súpeto, nun penedo próximo pousouse un rabilongo. Nunca antes tiveras tan próxima unha ave tan fuxidía e desconfiada coma esta. Miráchela uns segundos. Ela mantívoche o reto. E despois dixo: «Nunca esquezas que non es tan grande como pensas. Lembra sempre que cabes dentro dun dos meus ollos». Espertaches xusto nese intre. O dito pola pega ocupou a túa meditación durante un curto espazo de tempo. E logo pouco a pouco empezaron a pesarche as pálpebras até pechalas de todo. E despois polas túas retinas empezaron a desfilar imaxes de infantes mutilados, casas arrasadas, xentes con fardeis cheos de nada e de pesadelos sobre os lombos vagando por un país pequeno, pobre, areoso e laminado polas bombas.
E cando pola mañá espertaches e te erguiches, recordaches que no soño que transcorría nos outeiros dos Miñotos tamén che falou un corvo. Este entrouche directo e con voz grave: «Que é o que vos ata a este modo de vida que levades, sempre arrodeados de guerras, morte e destrución?» Cavilaches entón sobre a pregunta da choia. E no silencio do cuarto, esbozaches nunha sorte de susurro: «Na súa infinita bondade, Deus, entre outras moitas cousas, revelounos as leis da termodinámica, as cales na vellez imos lentamente esquecendo; mesmo nos deu a coñecer a teoría da relatividade, e inclusive nos permitiu descubrir a dimensión espacio-temporal da nosa existencia. Mais ao mesmo tempo inoculounos o virus do desexo. Pero non só o desexo de ser máis ca Deus mesmo, senón a ilusión de liberarnos da súa latente e molesta presenza, de liberarnos do seu xugo. E consecuentemente alentou nas criaturas mortais o sentimento ou o orgullo de dármonos máis importancia da que temos».
Cando te sentaches na mesa do teu escritorio e repasaches os soños da noite pasada, lembraches o irónico comentario do traveso rabilongo, que até ese intre tiñas pasado por enriba del. Dicía así: «Ademais de tortura, violencia, asasinatos, humillacións…, que máis hai detrás dos vosos espellismos cotiáns? Talvez lodo, desolación, cadáveres…, pero sobre todo medo? Tal vez por iso é que se perverten as palabras de tal xeito que o horror vos pareza inevitable. Iso semella o que vos din os poderosos gobernantes do mundo, que se presentan diante vosa coma os triunfadores sobre o medo á morte e garántenvos que é moito mellor refuxiarse debaixo das súas ás, que vivir á intemperie».
E de novo entraches nunha reflexión silenciosa. E foi logo cando pensaches que Deus non «nos trouxo ao mundo para ceder en todo momento diante do medo». Nese intre miraches pola fiestra e o vento moveu toda a enramada do parque, sobre a que caía unha charca de luz, a dourada luz dunha luminosa mañá dun domingo do mes de outubro. E entón, emocionado diante de tanta beleza, choraches desconsoladamente por todos os nenos e nenas mortas neste noso mundo implacable e cruel, onde o mal, nas súas máis perversas formas, nunca descansa.