(Do caderno manuscrito atopado no faiado da casa dun adolescente republicano corcubionés). Un neno de poucos meses levaba uns días enfermo e o médico que lle atendía estaba confuso en canto á clase de enfermidade que padecía. Na veciñanza vivía Antonia, alias A Pindexa, unha especie de meiga do pobo que botaba as cartas e tamén exercía o oficio de curandeira. Ao ver o neno díxolle á nai que o seu fillo collera «o aire do morto» contaxiado polo falecido Toñito Ferrío o día do seu enterro, xa que cando pasaba o féretro pola praza, camiño do cemiterio, o neno atopábase moi preto en brazos dunha criada.
Afirmaba a súa predición á coincidencia do inicio da enfermidade coa data do enterro de Toñito. Ofreceuse voluntaria e gratuitamente a sacarlle «o aire». A nai, como boa católica e coñecendo a maneira de pensar do seu marido, rexeitou o ofrecemento con boas palabras de agradecemento. Pero a enfermidade do neno agravábase a pasos axigantados, a penas comía e choraba constantemente, tiña unha rara cor amarelada e os médicos da zona en reunión celebrada para o efecto diagnosticaron, por unanimidade, que o neno non tiña curación e morrería en poucos días.
Ante esta perspectiva a nai non dubidou en poñerse de acordo coa Pindexa, e dado o carácter vergoñoso do presunto acto curativo que ían realizar, moi en segredo levaron a cabo as xestións previas. A meiga e a nai, co neno en brazos ben arroupado, saíron da casa aquela noite invernal con destino ao cemiterio polo exterior do cal deron tres voltas rezando diversas pregarias. A chave do cemiterio obtivérana previamente alegando razóns de limpeza a realizar en horas de sol.
Cando soaron as doce da noite no reloxo da Igrexa abriron a porta e entraron dirixíndose á sepultura onde estaba enterrado o veciño causante do contaxio. Alí a meiga, despois de acender unha vela, recitou uns exorcismos e despediuse do defunto. Despois regresaron á casa cautelosamente para non ser vistas. Ao día seguinte o neno empezou a mellorar de forma sorprendente; aos poucos días o restablecemento era total, os médicos estaban sorprendidos… non podían comprender o que pasara… A meiga e a nai non dixeron nada pero sorrían cando se miraban ao cruzarse.
Transcorrido algún tempo a nai confesou a proeza da meiga, o orgullo dos médicos, profundamente resentido no máis sensible da súa íntima vaidade, buscou motivos varios que puidesen ser causa da curación. Da súa boca saíu o clásico… «Claro!... Puido ser o aire limpo e fresco da noite…», « puido ser un caso de suxestión… », etcétera. Ou sexa, puido ser calquera cousa menos a influencia, está claro, da meiga. Foron necesarios o paso de moitos anos para que sospeitase a posibilidade de que ese contaminante «aire do morto» teña existencia real admitida actualmente na esfera científica baixo outra distinta denominación.
A miña dedución procede da visita realizada a unha señora aos poucos días do falecemento do seu marido. Creo lembrar que falecera da consecuencia dunhas febres raras e un derrame interno, non obstante a habitación onde estivera depositado o seu cadáver permanecía pechada cumprindo corentena por prescrición facultativa.
Evidentemente esta medida debeu tomarse tratando de evitar o contaxio de emanacións malignas producidas polo morto.
¿Estas emanacións poden ser aquelas mesmas que antes lles chamaban «o aire do morto»?