El mírame expectante. Estamos sentados un ao carón do outro, ao máis puro estilo Anna Rice na Entrevista co vampiro. Ás veces os ollos vólvenselle brillantes, coma se os recordos do pasado fosen incesantes e provocasen indicios de bágoas candentes. O ancián que describo debe rondar os oitenta anos, ese linde onde xa toda a vida pesa, onde as engurras forman sucos tan grosos como a experiencia vivida.
Fálame de San Xoán, da época onde se recollían estalotes e bieteiros para levar ás leiras. Había que facelo todo antes do solpor. Bendicían o sabugueiro con auga bendita para evitaren que nestas datas as meigas fixesen ruindades nos terreos. Non quedaba corte sen estalotes e, agora, nas grandes explotacións, con robots que muxen todo o día e vacas con número identificador, non se ve ningún ramo.
Os tempos mudaron, dime. A súa faciana denota o pesar de saber que a modernidade e a globalización levou consigo a tradición e o sosego de lustros. O sosego de aspirar o recendo de chuchameles e estalotes, frescos, recentemente apañados. Da solemnidade.
O vello dime que estes días viu un vagalume. Cóntame que ultimamente vense poucos, que os científicos din que é resultado da contaminación e non sei que máis. O mesmo lle pasa ás abellas ou as ras. El di que son os nosos ollos. Miramos tanto para as escintilantes pantallas que se nos esquece valorar a grandilocuencia dun punto minúsculo, brillante e case irreal que é o vagalume.
Por último, advírteme que nunca lle faga dano a un vagalume. Que son ánimas e que con esas cousas non se xoga. O sacrilexio de facerlle dano a unha alma é irreparable. De todas formas, neniña, será estraño que vós, os mozos, vos fixedes nun ser tan minúsculo, remata.