«Só os que xogamos ao balonmán sabemos o que significa para nós»

nuria guillermo / m. r. CARBALLO / LA VOZ

CARBALLO

BASILIO BELLO

La carballesa Juana Garrochena se despide del deporte al que le dedicó 24 años y de su empresa, Playmakers

21 ago 2019 . Actualizado a las 05:00 h.

A un deportista siempre le resulta complicado decir adiós a la actividad a la que le dedicó buena parte de su vida. Para la carballesa Juana Garrochena, la pasada temporada supuso la despedida del deporte que la acompañó desde niña. A sus treinta años, la lateral derecha del Xiria cierra su etapa como jugadora de la plantilla sénior del equipo que la vio crecer.

Esta joven se inició en el mundo del balonmano con tan solo seis años. «Empecei con Juan Ramón García del Río. Antes de entrar no colexio, ás oito da mañá, iamos ao ximnasio xogar ao balonmán», recuerda. «Non lembro moito por que me chamou a atención. Supoño que porque as miñas amigas eran maiores ca min e todas practicaban este deporte. Penso que empecei a ir con elas», añade.

De ese primer contacto pasó a formar parte del equipo alevín del Xiria, donde continuó hasta los dieciséis años. «En Carballo deixou de haber equipo feminino e tivemos que deixalo», cuenta. La desaparición del equipo se dio en el año 2007. Sin embargo, esto no detuvo su pasión por el balonmano, por lo que, junto a dos compañeras, militó en su primer año como sénior en el Balonmano Coruña y, los dos años siguientes, en el Encaixe de Camariñas. En el 2012, un grupo de jugadoras del antiguo Xiria se reunió con la directiva para recuperar el equipo femenino. Esto supuso su vuelta a casa. «Estivemos ese primeiro ano adestrando, sen competir, e ao ano seguinte, xa saímos á competición», explica Garrochena.

De sus años como jugadora, dice guardar muchos recuerdos maravillosos, especialmente aquellas amistades que el deporte le dio. «Só os que xogamos ao balonmán sabemos o que significa para nós, e para min todas as miñas amizades estaban alí. Agora que o vou deixar pregúntome que vou facer nas fins de semana. Para min xogar implicaba estar coas miñas amigas de sempre, polo que o que vou botar de menos ao final é iso», comenta melancólicamente. «Nas categorías de infantil e cadete chamáronme da selección galega, e alí tamén coñecín moita xente», añade.

A pesar de su pasión y dedicación hacia el balonmano, Garrochena tomó, durante la pasada temporada, la decisión de dejar los terrenos de juego. «Estes dous últimos anos foron, quizais, os meus peores, porque fisicamente non podía coma antes. A cabeza quere seguir, pero o físico comeza a pesar. Ademais, eu son monitora de zumba e outras actividades, entón traballo moito co meu corpo. Saía de dar clase ás dez da noite e despois tiña que ir adestrar. Fisicamente non podía e, mentalmente, frustreime», explica. «Ademais, as prioridades son diferentes co paso dos anos», añade.

En cuanto a su futuro profesional, adelanta que va a cerrar Playmakers, la empresa de monitorado que creó junto a Jessica Posse. «Gústame moito o meu traballo, pero quero estabilidade», expresa. En los próximos años, continuará como monitora, ahora contratada por las escuelas Xiria, y preparará las oposiciones para profesora de Educación Física. Además, la próxima temporada seguirá como entrenadora de las categorías base del equipo carballés. «Xa o ano pasado estiven como adestradora das nenas do equipo benxamín e do alevín, e este ano, continuarei. Tamén me plantexo seguir xogando no balonmán de veteranas», afirma.

Juana Garrochena se retira de las pistas como jugadora sénior, pero el mundo de la actividad física podrá seguir disfrutando de su participación desde diferentes ámbitos, como el de zumba. «Levo o deporte no sangue», concluye.