La Voz entrega este sábado ás 12.00 horas, en Dumbría, os galardóns do concurso
15 nov 2025 . Actualizado a las 05:00 h.La Voz de Galicia e Concello de Dumbría entregan este sábado ás 12.00 os premios correspondentes aos concursos literarios Territorio Vákner. Na súa modalidade escolar, categoría de terceiro ciclo de primaria, estes foron os contos gañadores:
«O verdadeiro Vákner»: primeiro premio
Marta Rego Martínez (colexio La Salle, Santiago)
O vento zoaba entre os carballos de Dumbría, as follas movíanse coma se gardaran segredos inconfesables. Dona Adelfa, con 87 anos, miraba pola ventá a paisaxe ventosa, unha das poucas cousas que aínda podía facer. Vivía soa, nunha casa amarela ao fondo da estrada, rodeada de recordos e silencios. Levantouse e colleu un caderno decorado con símbolos celtas dourados. Ao tocar as súas páxinas, apareceu Manuel na súa mente. O seu fillo, un neno incomprendido, marxinado, que non miraba o mundo igual. Desaparecera hai máis de quince anos.
Lembraba aquel día de chuvia, o silencio, o cuarto cheo de follas, sangue e símbolos estraños. Buscouno por toda Dumbría, sen descanso. Mirou en cada recuncho, preguntou a cada veciño, pero Manuel non estaba. Só quedaba un lugar: o Marco de Couto, o Territorio Vákner.
Na fraga, entre sombras e ruxidos, reinaba a escuridade. Atopou un corpo cheo de sangue e rabuñadas. Detrás dela, un ser que non era humano. Fuxiu ata que o corpo non deu para máis. Agora, co caderno no chan, sabía a verdade. O Vákner non era unha besta con garras e cabeiros. Era o medo. O medo ao descoñecido, ao que non se pode entender. Os peregrinos non morrían por un monstro, morrían polo medo que habita en todos nós. Dona Adelfa colleu o caderno e escribiu na última páxina: «O Vákner é algo que todos temos. Non se pode ver, pero está dentro de nós. Se algunha vez ides a Dumbría, lembrade ao que unha vez foi o Vákner e nunca o volveu ser».
«O home lobo de Dumbría»: segundo premio
hugo calvo maceiras [cpr manuela rial mouzo, cee]
Nas montañas húmidas de Dumbría, onde a néboa se enreda entre os carballos e o río Xallas canta cunha voz antiga, vivía Lorenzo de Buxán, un carboeiro solitario. Ninguén sabía moito del, agás que baixaba ao pobo só cando a lúa estaba en cuarto crecente e que os seus ollos, grises coma o mar, semellaban agochar treboadas. Unha noite de inverno, ao regresar do monte, Lorenzo atopou unha loba atrapada nunha trampa. Ao liberala, a besta mirouno cunha intelixencia desacougante antes de desaparecer entre os fentos. Dende aquela, o home comezou a mudar: os seus sentidos agudizáronse, podía cheirar a chuvia antes de que caese e escoitar as oracións dentro da igrexa pechada. Mais coa primeira lúa chea, o seu corpo quebrou baixo a luz prateada. Ouveou cunha dor que retumbou por toda a comarca.
Os veciños falaron dun lobo enorme que roldaba polas corredoiras, de ovellas degoladas e pasos pesados entre os muros de pedra.
Din que Lorenzo buscou axuda no santuario de Ézaro, mais nin a auga bendita do río nin as oracións do crego puideron romper a maldición. Dende entón, cando a lúa se reflicte na fervenza, algúns xuran ver unha sombra peluda observando dende os cantís. Os vellos de Dumbría aínda murmuran o seu nome xunto ao lume: o home lobo de Buxán, condenado a vagar eternamente entre a néboa e o mar.
«O Vákner»: terceiro premio
marcos pérez ogando [colexio santa eulalia de dumbría]
Din que o Vákner aparece nas noites de néboa entre Dumbría e Fisterra, cando o vento do mar sopra con forza e os camiños quedan baleiros. Ninguén sabe de onde saíu: uns contan que era un monxe castigado, outros que era un espírito do monte, metade home metade fera. O que é seguro é que o que o escoita ruxir non o esquece xamais.
Unha noite de inverno, un rapaz chamado Marcos, curioso como el só, decidiu buscar ao Vákner. Colleu unha lanterna vella, un anaco de pan e unha navalla pequena. A súa nai díxolle:
—Non vaias, que ir ao monte é moi perigoso, que pode aparecerche o Vákner...
Pero el xa marchara.
Subiu polo sendeiro mollado ata chegar á fonte dos corvos e entre a néboa viu dúas luces vermellas. Un cheiro a terra húmida e cinza enchía o aire. Da escuridade saíu unha sombra enorme, coa pel negra e ollos humanos.
—Por que me chamas, neno?, preguntou a besta.
—Quero saber se existes, respondeu Marcos tremendo.
O Vákner mirouno longo tempo e murmurou:
—Eu tamén quero saber se existo.
Logo o vento soprou e o monstro desapareceu. Cando Marcos volveu ao pobo, tiña o cabelo branco e falaba baixo, como se o monte seguira dentro del.
Dende entón, din que o Vákner segue buscando a alguén que lle diga quen é.
«E ti, que dis?»: cuarto premio
carmen canosa durán [colexio vila de cee, cee]
Non o entendo, din que son un monstro. Tal vez pola aparencia, as miñas unllas xa son tan longas que parecen garras e o meu pelo enmarañado simula o dun lobo. Pero non vos veño falar do meu aspecto, senón de como acabei aquí, de como o soño se volveu pesadelo. Hai moitos anos, tantos que xa non me lembro, eu era un alegre rapaciño inocente. Na casa case non había para comer, xa que miña nai tiña cinco bocas que alimentar ela soa. Meu pai marchou cando eu era tan só un bebé e dende moi novo tiven que gañarme a vida. Por aquel entón, aínda que non había monstros, os montes non eran lugares recomendables, mais eu mantíñame grazas aos animais que cazaba e os froitos que recollía. Nunha desas saídas, coñecín ao que sería a miña perdición. El era un rapaz de bo berce, eu un humilde campesiño, pero a amizade xurdiu entre nós. Pouco a pouco funme namorando del, por aquel entón a homosexualidade era impensable, e máis para un nobre. Un solleiro día de verán díxenlle o que sentía. El marchou correndo. Nin nos meus peores pesadelos pensei que pasaría o que pasou. Contoullo a todo o mundo.
Un día, no monte, sorprendeume un grupo de homes novos que viñan armados ata os dentes. Déronme unha malleira e só marcharon cando pensaron que morrera. Pero eu estaba vivo. O meu corpo estaba vivo. Só a miña conciencia humana morreu aquela noite. Si, son o Vakner. Din que ataco aos peregrinos, que poño medo nos camiños, que son un monstro. E ti, que dis?
«As estrelas contra o Vákner»: quinto premio
catalina G. bowditch vila [colexio manuela rial mouzo, cee]
Chámome Catalina e teño once anos. Contareivos unha historia que me contaron en Dumbría. Alí falan dun monstro, Vákner. Din que vive nos montes e que non se ve ben, só se sente, coma un medo que aparece cando menos o esperas. Algúns din que é enorme, con ollos brillantes, outros que parece unha sombra que che corta o camiño.
Cando escoitei esa lenda pensei na miña tía. En maio diagnosticáronlle unha cousa rara que se chama enfermidade autoinmune. Eu non entendo moito que é, ás veces está moi cansa. Por fóra non se ve nada, igual que co Vákner, pero por dentro ela sente como se lle puxesen unha pedra no peito. Hai días nos que o Vákner parece durmir, e a miña tía pode saír comigo a pasear, falar e ata rir a gargalladas. Eses días paréceme que o monstro non existe. Outras veces esperta e entón ela ten que quedar na casa, repousar e coidarse moito.
Na lenda, a xente que atopaba o Vákner non podía loitar soa. Precisaba da axuda doutras persoas, dunha lanterna que iluminase o camiño. Así é coa miña tía. Nós somos as súas lanternas: miña nai que a coida todos os días, o meu curmán que a acompaña cando volve da escola, e eu que lle debuxo estrelas para que sorría.
Unha noite soñei que ía cos meus debuxos ao monte. O Vákner apareceu diante miña, enorme, quería asustarme. Pero saquei unha estrela pintada e soprei nela. A estrela iluminouse e o Vákner comezou a encollerse, ata que se converteu nun fume que desapareceu no ceo. De súpeto, xunto a min apareceu a miña tía e cun sorriso díxome: «Dáste de conta de que o cariño é a mellor lanterna?». Acolleume entre os seus brazos e entendín que aínda que o Vákner volva, nunca poderá coa nosa luz: o cariño sempre brilla máis forte que calquera sombra.