«Non era a primeira vez que me pegaba, pero por medo nunca o denunciei»

Antonio Longueira Vidal
Toni longueira CARBALLO / LA VOZ

CORISTANCO

Traslado en ambulancia de la mujer acuchillada en Coristanco
Traslado en ambulancia de la mujer acuchillada en Coristanco Basilio Bello

La mujer acuchillada por su marido en Coristanco se recupera de las lesiones, pero asegura que tiene mucho miedo

16 sep 2020 . Actualizado a las 05:00 h.

«Vou indo mellor, voume recuperando dunha operación no ventrículo dereito e nun pulmón. Mañá [por hoy] terei que ir a revisión e á psicóloga». Y es que, según la mujer, las secuelas físicas derivadas del apuñalamiento sufrido en agosto no son nada comparadas con las psicológicas: «Teño moito medo e pesadelos. Pero cando estaba no hospital ingresada, onde estiven uns 16 días, xa non lle digo».

María Montserrat V. ?M. nació en Miño, tiene 47 años y lleva tres decenios en Centiña, en Coristanco, donde reside con su esposo desde que se casó. El hombre, de 58 años, se encuentra en prisión provisional a la espera de juicio por una supuesta agresión en el ámbito del hogar. «Non era a primeira vez... Pero por medo nunca o denunciei». Los hijos de la pareja, una chica de 27 años y un joven de 24, eran, presuntamente, conocedores de esta situación: «Eles animábanme a denunciar, pero eu tiña medo a facelo», relató la víctima ayer a La Voz.

Montserrat ofrece su versión de lo ocurrido aquel 13 de agosto, sobre las cinco de la tarde. «Foi coma sempre... É unha persoa agresiva, que xa bebía. Ese día canseime e saín da casa coa miña nai e fun para a casa dunha veciña [situada a unos 30 metros de la suya]. El seguiume. Ao chegar á altura da casa da veciña díxome que volvera para casa con el. Eu negueime porque xa me pegara e ameazara no mes de xuño. El volveu para casa e logo regresou ata onde eu me atopaba. Levaba un coitelo debaixo da camisa. Ao chegar de novo a onda min, quitouno e cravoumo. Eu pensei que morría... Os médicos xa non daban nada por min». Mientras el hombre consumaba la agresión, la vecina trató, como buenamente pudo, de frenar las acometidas: «Intentou botalo de enriba de min cun pau, pero nada... Creo que o tiña todo premeditado. Eu vin como sacaba un coitelo de debaixo da camisa e berreille á veciña: ‘‘Que ten un coitelo!’’ Pero non puiden facer nada. A partir de entón perdín o coñecemento».

El arma blanca, de hoja serrada, no era de grandes dimensiones, pero «chegoulle dabondo, se non crávame de lado a lado». Montserrat sufrió una herida grave en el pecho y tras ser estabilizada fue enviada al Chuac en helicóptero en estado crítico. Pero sobrevivió.

Durante aquella discusión, ella ya tuvo el presentimiento de que iba a ser diferente a otras: «Empezou a berrar comigo e eu sabía que algo malo ía pasar. Por iso collín á miña nai e saín da casa para ir xunto á veciña». Después del apuñalamiento, el agresor huyó del lugar: «Tivo o sangue frío de ir xunto á filla, que traballa na Laracha, e dicirlle: ‘‘Creo que matei a túa nai, e se non, heina matar’’». Después huyó en dirección a un monte próximo a la vivienda. Dos horas después de los hechos fue localizado caminando por el lugar de Baiordo, en la parroquia de San Paio, en Coristanco, a unos tres kilómetros de donde se produjo el apuñalamiento. Ahora, Montserrat lo tiene claro, pese al miedo y al temor a las secuelas psíquicas: «Vou solicitar o divorcio».