Os vidros desa fermosa praia de Laxe non son cristais de Murano que se poidan soprar «ipso facto», tardan decenios en chegar a ese estado
17 nov 2025 . Actualizado a las 05:00 h.«Non poden levarse, pero algún cristal leveino».
Esa frase contraditoria escoiteilla hai pouco a un coñecido falando da Praia dos Cristais. Laxe ten uns monumentos fermosísimos, pero se por algo destaca é pola súa diminuta praia, decorada coa erosión dos cristais que deixou o salitre.
Non imaxino facer semellante barbarie, quizais porque sempre me ensinaron que o que non é dun, non se toca. Ademais, se todos fixésemos ese xesto, díganme vostedes que lle ensinaríamos aos nosos netos en cincuenta anos.
Porén, a onde van parar eses improvisados souvenirs? Quizais queden nun peto, acaben tirándose ou quedando nun caixón sen máis utilidade que seguir acumulando ítems sen historia. Os vidros de Laxe non son cristais de Murano que se poidan soprar ipso facto, tardan decenios en chegar a ese estado. A miúdo, botámoslle a culpa aos turistas, pero nós tampouco damos exemplo, perdendo a oportunidade de crear un legado para os que veñan atrás de nós.
A Costa da Morte é un espazo de riqueza indómita: megalítica, natural, arquitectónica e artística. Mais pequenos atentados, carentes de grandes xestos, logran difuminar a riqueza ca que contamos.
De feito, Laxe é con diferenza un dos meus lugares predilectos, a súa area gris encántame, cando trillo cos meus pés pequenos camiños pola praia. A vila en verán é un fervedoiro de turismo, algarabía e luz, en inverno destaca como lugar de descanso, para tomar un café tranquilamente e con sosego no Ben me Sabe. Recomendo gozar da Praia dos Cristais nestes meses, con cautela, sentindo o mar batendo contra as rochas funestas. Que espectáculo máis agradable e en perigo de extinción pola depravación e egoísmo de só un puñado de persoas sen cultura.