Jorge Molina: «Cos viñeróns queremos recuperar o territorio vitivinícola de Betanzos»

Jorge Molina (Madrid, 1974), presidente da Asociación de Viñeróns de Betanzos (Avibe), declárase 100 % galego. Malia a súa procedencia madrileña, viviu durante anos en Lugo ata que hai 21 anos acabou recalando na zona da Coruña. Agora é a cabeza visible dunha entidade que busca recuperar a viticultura na comarca brigantina.

—Quen integra a entidade?

—Arrancamos once persoas.

—De onde parte esta proposta?

—Luis Sande, da adega Pazos de Brigante, ideou a figura do viñerón, que é un termo francés (vigneron) que define a persoa que se encarga dos traballos nas viñas.

—Non os produtores?

—Non é unha asociación de produtores, nin de adegas. Todos temos os nosos traballos, as nosas ocupacións, pero apaixónanos a viticultura e dedicámonos no tempo libre a traballar as viñas. Os viñeróns dedícanse a facer o traballo, as podas, os tratamentos, o guiado, a vendima...

—Hai unha contraprestación?

—Aprender a traballar a viña, aprender un pouco deste mundo.

—De quen é o terreo que traballan?

—Non temos terreos propios. Chegamos a acordos coas adegas. É un acordo entre a persoa que traballa a viña, o que é o viñerón, e as adegas. Polo momento estamos con Pagos de Brigante, pero queremos estendernos a outras da IXP Terras de Betanzos.

—Cal é o papel da asociación?

—Facer de intermediaria. Imos poñer en contacto persoas amantes da natureza e que queiran aprender de viticultura con adegas que necesitan xente que traballe as viñas. As adegas teñen os seus traballadores, pero iso non chega. Hai moitas fincas, moitos terreos abandonados. Loxicamente, hai outros obxectivos, pero van todos na mesma dirección, que é intentar recuperar un pouco o territorio vitivinícola de Betanzos. Tamén traballamos na recuperación de fincas, actividades de divulgación medioambiental, de divulgación da viticultura. Ocórrenseme moitísimas cousas que se poden facer: actividades coas guías de turismo, cos concellos e cos distintos actores que queren posicionar a viticultura de Betanzos, que é histórica, onde consideramos que debe de estar.

—Está claro o que as adegas precisan man de obra, pero hai xente interesada doutro lado?

—Isto é unha asociación cultural sen ánimo de lucro ao redor da cultura do viño. É o que nos motiva, por así dicir, pero tamén queremos sacar valor do territorio, interésanos facer unha cousa atractiva para moita xente.

—Teñen unha previsión de socios?

—Os socios fundadores somos once, pero isto está aberto a calquera. Ademais de Sande está Agustín Alberto Gil Ramos, María José Ríos, Luis Manuel González, María Dolores Pacheco, Lorenzo Sánchez, Miguel Ángel Cid, Lorena Conchado, Jorge Piñeiro e Iván Prado. Evidentemente, a xente que veña adquire un compromiso coa finca que vai traballar.

—Que perfil teñen eses once?

—Hai perfís variados, hai do entorno da Coruña ata xente de Ames. As profesións tamén son diversas, dende químicos, a biólogos, emprendedores, un enxeñeiro técnico e un psicólogo.

—No seu caso?

—Eu son enxeñeiro técnico agrícola, teño unha empresa relacionada coa agricultura, facemos distribución e produción de produtos de horta. Estamos especializados en restauración.

—E como da este salto?

—A través da miña empresa. Eu estou na marca da Reserva da Biosfera e a través dela coñezo a restaurantes e adegas, e falando saíu o de que precisan xente e tamén vin que temos obxectivos comúns.

—Que se traducen en que?

—En xerar valor no territorio da Reserva tanto a nivel de patrimonio cultural, natural, medioambiental e de produto. O que pretendemos xerar é valor.

—No seu caso, que sabía vostede de viticultura?

—Pouco, o que estudei na carreira, pero ao ser un tema que me apaixoa vas seguindo. A nivel de traballar nunha viña foi este o primeiro ano e quédame moito aínda por aprender. Aprender da xente que sabe, das adegas. Estamos en contacto con elas para que nos tendan a súa man para colaborar con nós na formación, en visitas, para ir aprendendo todos.

—Vostede xa comezou, como é a súa finca?

—Unha finca pequeniña de 1.000 metros cadrados. Case todo son fincas moi cativas. No meu caso non a traballei eu só, senón con outra compañeira.

—Cre que é algo asumible para alguén que non estea familiarizado?

— Si, é todo ter ganas e compromiso como dicía, non é moito máis.

---

---

---