Anoite vin atardecer mentres camiñaba pola beira do Tíber. Os plátanos estaban esplendorosos, coas súas follas enormes desmoronándose sobre o muro como se quixeran arroxarse á auga, aburridos da súa vida verde e contemplativa. Pregunteime se habería algunha vez suicidas que escolleran meterse ao río e somerxerse nel para non regresar. Non sei se as correntes serían suficientes ou haberían de axudarse cunhas pedras no peto para facer unha despedida ao estilo Virginia Woolf. Penso en baixar e facer o resto do paseo á altura das augas que son da mesma cor que as follas das árbores, pero desisto. Os muros son altísimos para evitar as crecidas, aínda quedan por aí pedras conmemorativas da altura que alcanzaron as augas noutros séculos. Dende arriba vexo un home sentado nunha especie de embarcadoiro. Busca ou le algo no móbil sen levantar a cabeza, inmune á beleza do entorno. Moi cerca están os restos dunha barca. A madeira semifundida. Fixo augas sen saír da beira. Supoño que tamén é posible naufragar sen ter soltado amarres. Que a seguridade non existe é algo que debería quedarnos claro en tempos de pandemia, nembargante, necesitamos crer nesa falacia máis que nunca. Agora que non cremos en Deus cremos no Estado de benestar, que nos salvará de todo. Os descridos temos poucos asideiros, pero tampouco nos fan moita falta.
Basta cun bo viño, aquel beixo, un atardecer en Roma e imaxinar que a vida é unha escena de película con frases de Scott Fitzgerald e música de Morricone.