A poesía é un vagalume da imaxinación

Mercedes Corbillón

FUGAS

Irene Vallejo e Manuel Rivas, durante unha conversa este ano en Moito Conto.
Irene Vallejo e Manuel Rivas, durante unha conversa este ano en Moito Conto. GONZALO BARRAL

O evento máis importante do ano en Galicia foi na libraría Moito Conto, da Coruña

31 dic 2021 . Actualizado a las 05:00 h.

O evento máis importante do ano en Galicia foi o encontro en Moito Conto entre Manuel Rivas e Irene Vallejo. Un é poeta e quizais a outra non, pero a conversa entre ambos é pura poesía. Dous seres de diferente xénero, idade, procedencia, que comparten algo esencial difícil de encontrar. Son como os vagalumes, fermosas luminarias en perigo de extinción que saben pór o foco no importante, que a miúdo é O que fica fóra. «Cen nomes ten o vagalume, máis el xa non existe. Só fica un rumor de luz nun país invisible». O poemario publicado por Apiario existe e faise difícil deixar de reparar nel. Quedei atrapada no poema titulado Mai, unha mai que oía o pranto das baleas e un día dixo: «Non podo coa alma».

A carón doutro océano hai outra librería chea de luces. City Lights era o proxecto dun poeta. Ferlinguetti era libreiro, editor, beat e centenario ata que morreu. Os mortos non son nada ou son todo para sempre. En A poesía como arte insurxente, traducido por Daniel Salgado e editado por Rodolfo & Priscila, un novo vagalume neste mundo escuro, o neoiorquino pregúntase que é poesía e responde cun feixe de haikus, a cada cal máis certeiro.

«Poesía é un vagalume da imaxinación». Acaba o ano, vai frío e eu releo o Humanario de Pilar García Rego. Os poemarios, como os corazóns, teñen as follas engurradas de tanto rebuscar neles. A poesía gástase, pero non se consome, leo por enésima vez, «Ex amar vén despois de Ex odiar, xusto antes de deitarme entre a menta». Este ano prendede unha luz, ide a unha librería e comprade poesía.