A Selic homenaxeou a Domingo Villar cunha lectura pública dos seus textos. Durante uns minutos, cando a calor da tarde comezaba por fin a retirarse, tiven a sensación de que os brillos do mar de Vigo, alá no sur, ascendían ata a praza do Toural envolvéndonos a todos cunha coiraza de luz alén do tempo, coma se os fragmentos lidos en voz alta de A praia dos afogados ou O último barco aplicasen sobre a pedra unha especie de maxia ingobernable contra o desánimo. Os múltiples poderes da literatura, por sorte, encerran esa capacidade: a ilusión de espallarse polo aire e converter unha praza ateigada de xente, neste caso nas entrañas compostelás, nunha praia recóndita do sur onde deixar caer os ollos cara ao océano, vendo pasar a vida coa fantasía de non facernos demasiadas preguntas. Un dos sabores que deixan no padal as novelas de Domingo Villar instiga precisamente a iso, a apropiarse do presente cun suave aire melancólico —o seu confesado «pesimismo alegre»— e gozar das cousas pequenas o mellor que poidamos, sempre cos dramatismos xustos. Algo dese mandato sobrevoaba O Toural cando marchei de alí.
Debeu de ser por esa razón que regresei á casa co desexo dun mar inmediato metido na cabeza, unha ansia que medra conforme se achega o verán e se fortalece entre os que vivimos afastados dos seus dominios. O desexo dun mar terapéutico, capaz de aplacalo todo coa súa simple visión. Un mar ao que acudir en calquera momento, calmo e revirado á vez. O mar de Leo Caldas, por exemplo. Un mar aquí e agora. Pero tiven a fortuna de imaxinalo nunha praza, entre os veciños congregados ao redor dos libros, mentres diante dun atril compartiamos lecturas que nos obrigaron a contemplar a súa extensión. E así o fixemos, satisfeitos pola aparición oceánica na pedra, xa contra a tardiña. Escribiu Manuel Vázquez Montalbán en Los mares del sur: «Quisiera llegar a un lugar del que no quisiera regresar. Ese lugar lo busca todo el mundo. Yo también. Hay quien tiene léxico para expresar esa necesidad y hay quien tiene dinero para satisfacerla. Pero millones y millones de personas quieren ir al sur». Efectivamente, volvín á casa con esa necesidade no corpo, excitada pola viaxe aos escenarios de Leo Caldas: camiñando por Compostela, onde tantas veces se me aparece todo, pero cun implacable desexo de abrazar o sur. Cunha ansia dese Vigo ao solpor do que ninguén quere marchar.