Eu tiña sete anos e pilotaba un avión. Sobrevoaba os montes de Cudeiro ao norte e o alto do Cumial ao sur, en Ourense. Debeu de ser hai tempo porque en Radio Intercontinental aínda se podía escoitar o Consultorio de Elena Francis, un fósil do franquismo que seguía «aconsellando» as mulleres coa moral sexual de Pilar Primo de Rivera. En TVE, por sorte, ían algo máis adiantados: na segunda canle botaban La edad de oro, coa extraordinaria Paloma Chamorro e un feixe de modernos que lle concedían entrevistas psicotrónicas mentres non paraban de mover a mandíbula. «Qué pasado estás, Nazario», dicíalle a xornalista ao creador de Anarcoma. Daba vertixe ver xente tan libre e estraña, artistas tolos. Os meus pais andaban a outra cousa. As mensaxes de Elena Francis eran un anacronismo da posguerra, unha España pechada en sancristías, pero tampouco acababan de encaixar con John Cale ou The Dream Syndicate. Aínda menos con Divine ou John Waters. A súa cita preferida diante da tele era cunha serie de avogados: Anillos de oro. Viña de aprobarse a lei do divorcio e a miña nai era Audrey Hepburn. Se escoito a sintonía de Antón García Abril, creo percibir a banda sonora daquela xénese. O universo estaba en marcha. O meu barrio tamén. Os nosos irmáns maiores fumaban facendo aros co fume, cuspían de lado, estaban doentes por usar o corpo. Había xiringas no chan e pechaban as fábricas. O meu pai trouxera de Suíza un disco de Franck Pourcel, e na portada aparecía un avión supersónico chamado Concorde. Era o que pilotaba eu: un cisne de titanio, tecnoloxía punta. Con aquela máquina e os meus sete anos sobrevoaba o Montealegre ao leste e os montes de Piñor ao oeste. O primeiro corte do disco arrancaba co ruído da nave no momento de engalar. Unha melodía aérea enchía entón a nosa casa, e pola ventá do patio de luces faciamos a ruta de Ourense a Singapur. Pourcel, director de orquestra, compuxera o himno oficial do modelo para Air France. Seguía sendo un dos reis da música lixeira, unha etiqueta que a miña memoria teima en asociar ao desaparecido Concorde. Música lixeira: concepto histórico. Tempos ultrasónicos en que Elena Francis abandonou por fin as armas, Paloma Chamorro entrevistaba a Lou Reed e os meus pais se sentían así: lixeiros. Tiñan aneis de ouro, discos traídos de Centroeuropa. Collíanse da man para gañar altura. Voaban algunhas tardes. Eu levaba os mandos.