Maneiro: «Hai cousas que os que somos de mecha rápida non podemos controlar»

FUGAS

cedida

Dez meses despois do accidente cerebrovascular que sufriu nun concerto de Heredeiros, Javi Maneiro subirá o domingo de novo a un escenario para presentar o seu novo disco en solitario, «Un bonito despertar»

02 jun 2023 . Actualizado a las 05:00 h.

Exerceu de funambulista entre a vida e a morte e iso cambia calquera perspectiva. Aínda así, lembra Javi Maneiro (A Pobra do Caramiñal, 1973) que mentres o equipo médico trataba in extremis de mantelo con vida despois de que lle rompese unha vea en pleno concerto de Heredeiros, el só preguntaba se podería volver cantar, se subiría de novo a un escenario. Pois ben, chegou o momento. Dez meses despois, Maneiro subirá de novo o domingo a un palco (sala Capitol, Santiago, 20.30 horas) para presentar o novo disco do seu proxecto en solitario. Un bonito despertar, titúlase. O curioso é que tanto o título como todas as premonitorias cancións do disco foron escritas meses antes de que Maneiro puxera medio pé no outro lado.

—Fisicamente, como se atopa?

—Moito mellor. Traballo cunha logopeda, fago tratamento para mellorar o equilibrio, adestro moito... Estou collendo fondo e forza para todo o que se vén encima.

—E mentalmente?

—Mentalmente..., case preparado. Os medos non se van ir nunca ata que suba ao escenario.

—«Tremenda labazada me deu a vida coa man aberta», di en «Paletilla baixa». De verdade que todas as letras estaban escritas antes e que non retocou ningunha?

—Non lle toquei a nada. Foi incrible. Por iso este disco ten ese punto de maxia e de misterio. Escribín todas as cancións en 15 días en decembro do 2021. E daquela xa o ía chamar Un bonito despertar.

—Como é a mirada da morte?

—Buff, tío! Eu vina como unha peli a cámara lenta. Vía mogollón de xente ao redor de min. «Hai que estabilizalo, hai que estabilizalo!». E eu pensaba «mimá, vou morrer». A miña obsesión era pelexar por non durmirme, por medo a non espertar.

—Que deixaba sen facer?

—Cando entrei na uci o primeiro que preguntaba era se ía poder volver cantar. O meu pensamento era que non ía poder subir nunca máis a un escenario.

—Cal foi a lección máis importante que aprendeu deste episodio?

—Que é mellor dar ti un paso atrás antes de que o corpo che obrigue a dalo.

—Arrepíntese de algo? Que cambiaría da súa vida anterior, se puidese?

—Non cambiaría nada. Todo me axudou a aprender. Se cambiase cousas, non aprendería. Cometer erros ensínate a ser máis cauto e a estar moito máis atento ao que ocorre ao teu redor.

—Aínda que eses erros poñan en perigo a súa vida?

—Pois si. É que as persoas que somos coma min, de mecha rápida, hai cousas que non as podemos controlar. Para poder chegar a escribir de certas cousas, tes que vivilas. E nese proceso igual poste en risco.

—Pechoulle xa as portas ao medo?

—Medo, o que se di medo, a quen máis lle teño é a min mesmo.

—Supoño que agora o que menos lle pide o corpo é guerra? Pero, cando lla pida?

—Cando o corpo me pida guerra, non sei que farei. Agora, que non podo tomar alcohol polo tratamento e que non fumo, vexo a guerra dende outra perspectiva. Gustaríame desfrutala doutra maneira. Non en primeira liña. Aínda que tampouco na retagarda. No medio da xente. E con ela.

—Non faltará quen pense que a partir de agora seguramente xa non volverá ser o mesmo enriba dos escenarios.

—Eu estoume preparando para selo. Iso si, intentarei ser máis intelixente, sobre todo nos concertos de Heredeiros. Pero seguirei sendo gherreiro.

—Supoño que nestes días visualizou infinidade de veces o momento no que vai subir as escaleiras que van dende o camerino ata o escenario. Como o imaxina?

—Non son capaz de visualizalo. Gustaríame ser quen de controlar os sentimentos, de non emocionarme en demasía e acabar chorando como unha madalena. Que foi o que me pasou cando estaba ingresado e vía tantísimas mostras de cariño da xente. Non era capaz de ler. Tiña que parar. Encantaríame neste concerto devolverlle á xente todo o cariño, amor e forza que me deron, conseguindo que o pasen ben. Como me dicía a miña avoa: «Fillo, sé sempre moi aghradecido». Iso si. Creo que vou poñer a Led Zeppelin cando estea subindo esas escaleiras.

—Ademais do seu proxecto persoal, este verán volverá xirar con Heredeiros.

—Si, xa fixen con eles o primeiro ensaio. Tiña moito medo, porque os temas de Heredeiros están en tesituras de cando era máis rapaz e esíxenme máis forza á hora de cantar. Pero, a verdade, sentinme moi ben.

—Imponlle máis este concerto como Maneiro ou o primeiro con Heredeiros?

—O deste domingo vai ser a proba de fuego. Ver cales son esas sensacións ao verme de novo nun escenario e de como me aguanta o corpo. Se este o supero ben, o de Heredeiros vai ser un auténtico desfrute. Sairei como cando despois dun ano soltan a un can. A miña idea é que ese primeiro concerto con Heredeiros sexa inesquecible.

—Como conviven as carreiras de Javi Maneiro e de Heredeiros da Crus?

—Por agora moi ben. O meu proxecto e Heredeiros son dúas cousas moi diferentes. O meu está máis centrado en textos que transmiten unha serie de sentimentos e Heredeiros tira máis cara a diversión, a que a xente baile e desafogue. Somos unha familia que leva 30 anos xunta, coas súas broncas de vez en cando, pero querémonos mogollón, así que non queda mái remedio que entenderse e ser profesional

SANTIAGO. SALA CAPITOL. DOMINGO 4. 20.30 H. 19.60 EUROS

—Por certo, desprendeuse do Javi asina o disco como Maneiro. Por que?

—Javi Maneiro é o meu personaxe en Heredeiros. E Maneiro, só, é como volver ás miñas orixes. É como me chamaban cando xogaba ao fútbol e, aparte, é o apelido da miña nai, que é a miña máis grande heroína. Unha muller que foi quen de sacar cinco fillos adiante cando meu pai morreu no mar. É por iso que na miña carreira en solitario, con moito orgullo, levo o seu apelido.