Omeu avó era o enterrador de Verín. Oficio que herdou o meu tío Gerardo e que estaba destinado, por transmisión familiar, ao meu primo Gerardito. Non foi así. Co tío acabou a saga enterradora. Semellaba un personaxe novelesco. Era, el mesmo, unha novela. Cando viñeron os duques de Alba a visitar o castelo de Monterrei, o meu tío era un dos catro cigarróns que os acompañaron. El, cun cigarro na man e susurrándolle poemas de amor á duquesa. De mozo ía para futbolista profesional, pero unha lesión deixouno coxo. Camiñaba coa perna esquerda en arco e miraba con ollos de sedutor. O seu medio de locomoción era a bicicleta. Frecuentaba todas as tabernas e tiña no branco, tinto ou clarete, os seus aliados. Abusaba do viño con frecuencia e, cargado, enfrontábase con aqueles que lle sacaban medio metro e cincuenta quilos. Sentíase Luis Mariano e todas as noites cantaba Madrecita María del Carmen diante da casa da avoa, que non se chamaba Carmen, senón Araceli. Acababa a ronda cando dende a fiestra a avoa berraba: «Vaite para a cama, Gerardo». Del teño mil relatos sentimentais: porque moito o quería. E el a min, dou fe. Dende que comecei a escribir, coleccionaba todo o que saía do sobriño escritor na prensa. A súa casa era moi humilde. Unha cociña e un cuarto para durmir. Eu pasaba por alí nas vacacións. E así contemplaba cómo a morada estaba empapelada literalmente con fotos miñas. Dende o rodapé ao teito. Acabou colando nel, con pegamento, os meus rizos con aire a Maradona. Agora a súa casa está en ruínas. Roída polas hedras, herbas e silvas. Está a trinta metros da casa familiar. Cada día teño a tentación de saltar o muro. Non o fago. Teño medo de encontrar alí os meus restos.