Velaí van da man, aloumiñándose e bisbándose cousas no oído. Deben de estar dedicándose á posta do sol. Un meniño que logo non sabe camiñar crúzaselles no camiño, e nin sequera se soltan para esquivalo. Erguen os brazos para que pase por baixo e mírano a sorrirlles coma se lle fixesen un túnel de aloumiños. Por un intre, eses dous brazos debuxan un corazón no ar, coma nun videoclip. Zumegan amor e escorregan a paixón que só é posíbel cando non imaxinas o futuro. E esa inocencia absoluta e mol tira por min, que non podo sacarlles a ollada de enriba, e decido irlles atrás, fixándome en como se lles mete a area entre as dedas, como os bañadores pingan auga salgada, o escintilo dun anel cando o sol dá unha volta derredor deses dous corpos bronceados que me fan sentir nostalxia dos amantes dos vinte anos. Hai nesas peles unha vontade de envelleceren xuntas, un amor de verán capaz de proxectarse no cosmos.
«Tortilleras!». O berro sácame da epifanía romántica. As rapazas ténsanse de súpeto, soltan as mans, arrefrían. «Ide cos arrumacos onde non haxa nenos!». Esa voz cargada de carraxe sobe desde uns labios pintados de laranxa onda o meu pé ata a burbulla das amantes cósmicas. Reprimo a vontade de esnaquizar a boca laranxa dunha patada, porque elas volven dar a man, erguen a cabeza, fan un morico cos insultos e guíndano ao mar. Bícanse nos labios, abrázanse, sorrín. Agora, ademais, espallan trofeos triunfantes. A boca laranxa quedou pequeniña, insignificante, estúpida.
Os nenos derredor quedaron chapuzando no regueiro de amor que deixaron na area as amantes cósmicas.