Nefastilidá

Xose Carlos Caneiro
Xosé Carlos Caneiro O PAÍS DAS MARABILLAS

OPINIÓN

12 oct 2017 . Actualizado a las 05:00 h.

Estiven cun grupo de coruñesas lectoras de La Voz. Cada xoves reúnense a tomar café. Antes falaban das historias sentimentais, amorosas, de ánimo ou melancolía que escribía na contraportada. Din que botan de menos aqueles recortes. E non é que non lles agrade esta nova época, onde a miña cuadrilla verinesa é protagonista, senón porque xulgan que as columnas son demasiado fantasiosas e faltan á verdade. Prometín ás lectoras que nunca antes a miña prosa fora máis auténtica e realista. «Non pode ser certo que exista xente así», díxome unha referíndose aos meus amigos. Eu insistín en que si, que nunca invento e que o relatado ten acontecido de modo comprobable. Entre os personaxes das columnas, un destaca, dixéronme as lectoras. «¿Quen?», preguntei. «Ese con nome raro». «Mariló», respondín. Era o tal. As señoras non daban creto ás aventuras do meu amigo. Díxenlle que era o máis intelixente da cuadrilla, intuitivo, deses que ven as cousas antes de que sucedan. «Debe de ser moi boa persoa», dixeron. Certo, unha persoa magnífica. Pero aclareilles que non é ouro todo o que reloce e que o Mariló, cando se enfada, fai saltar pratos e copas das mesas. Sucedeu na última cea. Estabamos co postre cando Juan Ramón o do estanco, moi aflixido, dixo: «Vivimos tempos nefastos». Paco botou a man á cabeza. É un xesto que coñecemos: se fai iso, non tarda en estourar. El desconfía da política e cando sae o tema da corrupción, tan recorrente, ponse como basilisco. Así foi. Falabamos de Bárcenas e bárcenos cando o Mariló empezou a poñerse vermello, man na cabeza, entrecello fruncido, dentes apertados. Ata que proclamou: «Isto é… é… é… unha nefastilidá». Prometo ás lectoras coruñesas que non minto.