Entre os centos de denuncias por violacións houbo algunhas falsas. Nos casos de violencia machista apareceron tamén algunhas (segundo A Fiscalía Xeral do Estado, só o 0,01 % nos últimos oito anos). E sen dúbida haberá algunha entre as do movemento Me too.
Ante a posibilidade de que este movemento, que denuncia os abusos sexuais sufridos por mulleres, se converta nun instrumento revanchista contra homes poderosos ou famosos, caben dúas posturas. Unha é considerar esa posibilidade como un dano colateral e remediable. Se alguén é acusado falsamente, ten o recurso de denunciar á súa vez á suposta vítima. É certo que se produce unha condena social e mediática sobre o denunciado, pero esa mesma caerá sobre a denunciante se mente. A sociedade que lincha ao acusado antes dun xuízo é a mesma que deixou impunes os abusos do poderoso durante décadas. Igual de inxusta.
A outra postura, a de poñer o acento no uso de Me too como arma de vinganza, proporciona un balón de osíxeno aos abusadores. Argumentar que moitos deses abusos foron consentidos, que a ningunha muller se lle puxo unha pistola ao peito, e que sempre se pode dicir non, recorda o que dicían despois da guerra civil algúns terratenentes aos campesiños republicanos, ao ofrecerlles un soldo miserable polo seu traballo: «tómao ou déixao».
Non dubido da boa vontade dalgunhas desas consideracións sobre posibles revanchismos. E tampouco dubido de que os haberá. Pero de momento acabouse a impunidade para os que abusaron do seu poder e puxeron prezo ao dereito das mulleres a traballar e a mellorar no seu traballo sen perder a súa dignidade. Iso é algo positivo e que non afecta só as actrices.