Cartas al director: «Cando foi asasinada unha persoa branca como o foi George Floyd?»
OPINIÓN
Los enfermos libres de covid también existimos
Después de una cirugía de próstata en febrero, se me produjo una estenosis de uretra que me impedía orinar, teniendo que ir a principios de abril dos veces a urgencias, saliendo con una sonda vesical como remedio provisional sin fecha de finalización (con riesgo de infecciones, incontinencia y daños en el esfínter) y con la indicación de ponerme en contacto con el centro de especialidades. Ante la imposibilidad de ser atendido por un especialista del Sergas, tuve que acudir a la medicina privada y en pocos días me realizaron una prueba (uretro cistoscopia) y una intervención quirúrgica (uretrotomía endoscópica). Algunos enfermos no habrán acudido al Sergas por miedo al covid-19, pero otros sí acudimos y no hemos sido atendidos por los especialistas al dejar estos de practicar pruebas y cirugías, según manifestó el jefe del servicio de Urología del Chuac en La Voz (15-05-2020). Soy un defensor de la sanidad pública y agradezco la dedicación de los sanitarios durante la pandemia, pero no puedo estar de acuerdo con la organización discriminatoria de enfermos. Como es posible que este virus u otros vuelvan a contagiar, me gustaría que el sistema sanitario se acordara del resto de enfermos con problemas importantes y no quedaran apartados de la atención necesaria. Javier Alonso Vidaurre.
Brutalidade policial e racismo institucional
Os Estados Unidos, coa solidariedade dos países do mundo, está protestando polas asasinatos recentes de George Floyd e Breonna Taylor, as últimas nunha longa lista de persoas afroamericanas non armadas e inocentes que morreron ás mans da policía nos EUA. Mentres tanto, Miguel-Anxo Murado afirma que a brutalidade policial e o racismo institucionalizado son variables independentes. Como estadounidense estou en desacordo co artigo e a falta de entendemento do racismo estrutural e institucional.
Paréceme que errou as súas estatísticas ao escribir que «los afroamericanos [...] cometen el 70 % de los delitos relacionados con las drogas». Segundo a propia FBI, das persoas detidas por abuso de drogas no ano 2017 o 70,4 % eran brancas, e o 27 % afroamericanas (FBI, Crime in the US 2017, Table 29). Gustaríame saber as fontes do autor.
En resposta ao seu argumento de que as mortes violentas «son un mal indicador» do racismo policial, por que non estudamos o feito de que, a pesar do uso e posesión comparable das drogas, as policías diríxense a deter aos afroamericanos 3,7 veces máis que aos brancos? Ou que os afroamericanos son sometidos a máis forza nas súas detencións, sen importar a gravidade do suposto crime, como estar «esposados sen arresto, gaseados con pementa ou empuxados ao chan por un oficial»? (American Psychological Association, Policing in Black & White). As persoas brancas son arrestadas cunha taxa 2,5 veces maior que as persoas afroamericanas (FBI, Crime in the US 2017, Table 43); por que, entón, non suceden estes arrestos «ás veces letais» a eles? Por que unha persoa afroamericana non armada ten o risco de ser tiroteada pola policía cunha taxa 3,5 veces maior que unha persoa branca non armada?
Cando foi asasinada unha persoa branca como o foi George Floyd, esposado e co xeonllo da policía no seu pescozo, a pesar dos seus berros que non podía respirar, a pesar de que perdeu a conciencia? Iso é o racismo da policía, traducido á brutalidade contra os corpos de color. As vidas negras importan, hoxe e para sempre; só fai falta que as policías recoñezan este feito tamén. Janna Karatas. A coruña.
Una humilde reflexión
Rituales chamánicos de un anfibio para depurar el organismo, narcolanchas a plena luz del día con familias en la arena, tiroteos en zonas pijas, rambos levantinos que se creen el propio «acorralado», descalificaciones en el hemiciclo tachándose de hijos de terroristas, sobrinas de cantaoras embolsándose un pastizal con contenidos mediocres, presidentes que aconsejan lavativas con productos desinfectantes, revueltas donde siempre ganan los de color leche desnatada. Amémonos y dejémonos de miserias ruines, maldades y actos que no son propios ni de las alimañas. Amén. Antonio Vázquez. Laracha.
Del 5N al 8M
Hoy, 5 de junio del 2020, se cumplen dos años de un hecho histórico: el presidente Sánchez llevaba cinco días en la presidencia del Gobierno sin nombrar a los miembros de su gabinete. Si el día 5 de junio del 2018 hubiese sido imprescindible confinar a la población por alguna pandemia o catástrofe que «nadie vio llegar», ¿qué Consejo de Ministros hubiese declarado el estado de alarma? ¿Sánchez en solitario como Consejo de Ministros? ¿Sánchez con los ministros dimitidos de Rajoy? Nadie me ha respondido con rigor. Por cierto, y si en lugar de cinco días sin nombrar a su Gobierno Sánchez hubiese estado diez, quince o veinte días, ¿se lo hubiésemos permitido? ¿No era tan urgente censurar al Gobierno de Rajoy y sustituirlo, urgentemente, por un Gobierno de Sánchez? En mi opinión, el presidente del Gobierno tiene que responder, antes de por su insultante ¡viva el 8M!, por su 5-N del 2018. Si hubiese pasado algo grave, los españoles no teníamos un Consejo de Ministros legítimo para declarar el estado de alarma: Rajoy y sus ministros habían dimitido. Hacía días. José Luis Gardón. Madrid.