Infancia roubada
Vivir no agro. Saír do cole e meterse no bus. Compartir coa acompañante escolar, como se dun membro da familia se tratase. Que tal o día, a comida, as tarefas…? Quen te vai recoller? Non durmas, que xa chegamos.
Ela fálalles en galego, pero cada un deles resposta en castelán. Que nos está pasando?
E si, pobres nenos e nenas, ter que madrugar, facer longos percorridos para chegar ao cole, pasar horas de relación cos mestres, compañeiros e compañeiras, coidadores… Cómo se explica tendo un colexio público ao lado da casa? Os argumentos poden ser varios… O comedor, xa que os país traballan. Os uniformes, ai, que ben! As elites. O idioma…
E si, quedan durmidos no bus. Como non! Ao baixar cargan coa pesada mochila do día. Ao pé das escaleiras espéranos, case sempre unha avoa, que os cargan no colo e os aloumiñan no mellor dos casos.
Pero aínda o día non remata aí para os nosos superheroes e heroínas. Teñen que desfacer quilómetros, xa no auto familiar para ir entrenar, ao logopeda, piscina, ou non sei que máis… Mágoa de infancia! E logo esixímoslle atención, bos resultados, ser o mellor do mellor… Pero, se non lles quedan folgos! Dora Jallas Gándara.
Personas mayores y gestiones telefónicas
Hay personas de edad avanzada que tienen enormes dificultades para realizar gestiones con el teléfono móvil. Toda la vida yendo al banco o al ayuntamiento para resolver los temas y de repente han desaparecido la sucursal y la ventanilla. ¿Cómo puede ser que, para ciertos trámites, la única forma de pedir cita sea vía internet? Todas las citas deberían poder ser solicitadas por teléfono, y a ser posible con una persona al otro lado de la línea. María E. Bugallal Plaza.