Rapazada e competencia dixital
Felicítenme. Acabo de obter o título da Educación Secundaria Obrigatoria. Aos meus 45 anos, nin máis nin menos! E por terceira vez. Pero aínda non se poñan en pé para aplaudir... Explícolles. Son pai de dous adolescentes. Un deles rematou a ESO hai dous anos, e outro fíxoo este curso que acaba de chegar ao seu fin. Os dous con dificultades e, polo tanto, con moita axuda desde o fogar.
Pero a miña reflexión non vai tanto polo feito de telos axudado. Entendo que é o noso deber como pais ou nais. É o que toca, dicía o meu avó. As miñas palabras van por unha realidade que non favorece nin a independencia nin as competencias da rapazada. Nos últimos tres anos tivemos que realizar para clase tarefas como carteis e presentacións diversas, vídeo currículos, documentais científicos, booktrailers, animacións, clips de terror para Samaín, programas de radio... Infinidade de traballos de edición dixital e de entrega obrigatoria que, deixen que lles confese, acabamos facendo, nunha gran porcentaxe, nós, os adultos. Cambios de plano, textos dinámicos, edición de son, tratamento de imaxe... En fin... Dígovos que agora teño unhas capacidades para a creación audiovisual que podería traballar para Almodóvar!
Este texto non quere ser unha crítica á fantástica labor do profesorado nin ao feito de ter que realizar traballos para casa ou «deberes». Son da opinión de que se precisan facelos, que os fagan. O asunto é que a ninguén (comprobado, porque preguntamos en diversas ocasións a varios compañeiros das criaturas) se lle ocorreu valorar previamente se a rapazada sabía empregar as ferramentas de edición dixital que veñen instaladas nos ordenadores que usan. E, por suposto, esqueceron organizar unha sesión de clase para adestralos no seu uso.
Son da xeración BUP, esa que tiña que facer os traballos á man, buscar a información na enciclopedia da biblioteca municipal e que non podía preguntar as dúbidas na casa porque ninguén chegara máis lonxe ca nós no ámbito académico. O sistema educativo mudou e evolucionou adaptándose aos tempos (non serei eu quen defenda o estatismo), pero o sentimento que teño é que as novas xeracións teñen infinidade de ferramentas dixitais que sobreentendemos que saben empregar, pero a súa competencia dixital é máis ben escasa.
Nativos dixitais, si, pero non esquezamos que, se non lles ensinamos na escola e na casa (as familias que saiban ou poidan), nunca serán competentes. Como todo na vida, a competencia dixital desenvólvese a través da aprendizaxe. Pero hai que ensinala. Adrián Blanco.
El TSXG y su cruzada contra el sector eólico
Con tres nuevas paralizaciones de parques eólicos, el TSXG se ha convertido en el paladín de los ecologistas contrarios a la instalación de aerogeneradores. Un tribunal entre cuyos miembros se encuentra un juez, Luis Villares, con fuertes convicciones contra los eólicos, ex militante de un partido político y ex candidato a presidir el Gobierno autonómico. Se da por hecho su imparcialidad, pero claramente se ve que desde su juzgado asumen atribuciones sobre la idoneidad de las instalaciones que pertenecen a la Xunta. Mientras las paralizaciones siguen sin resolverse, decenas de empresas siguen pagando personal, maquinaria, impuestos, alquileres, etcétera. Millones de euros y cientos de puestos de trabajo. Y falta lo más importante: habitualmente, dada la naturaleza de los terrenos donde se instalan los eólicos (improductivos en su gran mayoría) los propietarios están a favor de la instalación por la gran rentabilidad que supone el arrendamiento del suelo. Y se quedan sin ver un euro.
Y tenemos, por otra parte, los que promueven dichas paralizaciones: la mayoría de los recursos son puestos por la asociación Petón do Lobo, que presenta sistemáticamente alegaciones a todos los parques utilizando para ello la justicia gratuita. M. Manteiga. A Coruña.