Nada teñen en común, pero cada vez que me informo do xuízo ao fiscal xeral do Estado recordo o de Xosé Luís Barreiro, en 1990, cando o Tribunal Supremo revogou a sentenza absolutoria do Tribunal Superior de Xustiza de Galicia e o arredou da política ao condenalo a seis anos e un día de inhabilitación para cargos públicos, por un delito de prevaricación. A única explicación para tan estraña relación é a miña convicción de que, nos dous casos, certos señores da Xustiza foron a por eles. O de Barreiro é clarísimo e o catedrático de Dereito Penal Carlos Martínez-Buján sinalou en varios traballos o absurdo de que a condena do Tribunal Supremo se basease en feitos que logo, noutro proceso tamén relacionado con Barreiro, declarou axustados a dereito. Pero (isto dígoo eu) Barreiro tiña que pagar o seu pecado de soberbia ao se rebelar contra Fraga, e pagouno.
No do fiscal xeral, acusado de filtrar aos medios de comunicación datos da investigación por delitos de defraudación tributaria e falsidade documental do empresario Alberto González Amador, parella de Isabel Díaz Ayuso, malia ter acceso a eles moitas outras persoas, o xurista Baltasar Garzón afirma que se tenta cazar unha gran peza política e por iso a UCO, aínda que a instrución foi caótica, tivo clarísimo quen era o obxectivo. O xefe xustificouno: «Nos centramos en el fiscal general porque la UCO no hace investigaciones prospectivas». Quixo dicir que son xente seria e non investigan «ao chou». Garzón corrixiuno: «Sí, hace investigaciones prospectivas». E ten razón, porque un membro da UCO recoñeceu no xuízo «no saber qué estaban buscando». Foi unha investigación que achegou moitas intuicións dos investigadores, pero ningunha proba da culpabilidade do fiscal. E se o xuízo de Barreiro supuxo un agravio para o TSXG, o do fiscal xeral pode ser un agravio para o xornalismo, porque seis profesionais de distintos medios que se rexen por un código deontolóxico declararon no xuízo que non recibiron a información da Fiscalía, pero non parece que o tribunal os crese.
Mentir mentiron Isabel Ayuso e o seu asesor, Miguel Ángel Rodríguez. Ela, negando a fraude do noivo e afirmando que era Facenda quen estaba en débeda con el; e o asesor, largando o bulo de que a Fiscalía lle ofrecera un pacto ao empresario defraudador. O fiscal xeral tiña que recorrer aos medios para defender a profesionalidade dos fiscais e informar á cidadanía, e fíxoo. Ben ou mal, dirano os xuíces. Hainos como Joan Perucho, o escritor togado, que cando tiña que ditar unha sentenza condenatoria pasaba a noite en vela; e coma o francés Lecoigneux, de quen dicía o cardeal Mazarino: «É tan bo xuíz que rabia por non poder condenar as dúas partes». Quevedo, que coñeceu moitos, advertía: «Donde hay poca justicia, gran peligro es tener razón». Xa se verá.