Sempre hai un día para todo, mesmo para perderlle o medo a algo. Este sábado, na noite máis curta do ano, achegarémonos ao lume do que a miúdo fuximos asustados. As mesmas chamas que aluman a traxedia, voraces e destrutivas, capaces de arrasar un bosque ou calcinar un edificio, exercerán sobre nós o seu poder hipnótico, case máxico. E obrigarannos a observalas moi de preto. Nesas fogueiras arden paus e pequenos troncos, lentamente, pero quizá se queimen moitas máis cousas: os nosos medos, os nosos recordos, os nosos soños frustrados. Non podemos velos, nin cheiralos, pero cada xuño, por San Xoán, están aí, na combustión desas lapas que se empolican cara ao ceo. Talvez nese lume arda a madeira do moble dun fogar xa deshabitado; os cartóns que envolvían os agasallos daqueles nenos hoxe adolescentes; o envoltorio do primeiro computador ou da última lavadora que houbo que comprar, xa estragada; as caixas daquela insoportable mudanza; os cartafoles do último curso da carreira ou os papeis dunha matrícula antiga. Pode que arda tamén algún conto ou algún libro esquecido, quen sabe, ou os vellos periódicos que nos contaban, obedientes e puntuais, o noso día a día.
En San Xoán quéimanse os primeiros días de xaneiro, fríos e curtos. Un lume no que arde o inverno que deixamos atrás, e tamén a primavera. Na noite máis curta, en realidade, prende un ano máis das nosas vidas. E con todo, seguimos atraídos por esas lapas. Facémolo, en parte, porque sabemos que cando morra esa cachela, coas últimas brasas, virá algo marabilloso. Un novo verán.