Ermitas Silva: «Peiteei de todo, ata a perruca dun neno Xesús e non sei se me pasaría cos rizos»

Olalla Sánchez Pintos
Olalla Sánchez SANTIAGO

SANTIAGO CIUDAD

Ermitas Silva posa delante de la peluquería de mismo nombre que regenta en San Roque desde 1993. «Este é un sitio de moito paso de xente, á que me encanta saudar», apunta. «Aquí veñen mulleres pero tamén os seus fillos e netos. Somos unha familia», subraya con alegría
Ermitas Silva posa delante de la peluquería de mismo nombre que regenta en San Roque desde 1993. «Este é un sitio de moito paso de xente, á que me encanta saudar», apunta. «Aquí veñen mulleres pero tamén os seus fillos e netos. Somos unha familia», subraya con alegría Sandra Alonso

A diez días de que las peluquerías salgan a la calle en medio de un agudo descenso de la actividad, la dueña del popular salón de San Roque muestra su infatigable ánimo: «A vida tratoume moi duro pero na perruquería nunca deixei de rir. Tes que dar ledicia á xente»

11 ene 2021 . Actualizado a las 10:09 h.

Habla con alegría y orgullo de su trabajo -«na perruquería arranxamos por fóra e por dentro»- y ni siquiera la dura situación actual, a la que no le resta crudeza, provoca que Ermitas Silva, la dueña de un popular salón de belleza de San Roque, abandone su risa espontánea. A menos de dos semanas de la manifestación convocada por el sector para reclamar una rebaja del IVA, charlamos con esta profesional de 60 años, originaria de Touro aunque instalada en Compostela desde joven, donde estudió FP y donde se inició en distintas peluquerías. Fue hace 27 años cuando se instaló en la zona actual, primero con un negocio situado en un primer piso y, desde el 2001, en un bajo donde destaca el nombre del local, Ermitas. La vitalidad de la peluquera actúa como reclamo.

«Agora a xente está baixa de ánimo, pero aquí sempre intentamos ter un bo ambiente, facer que as clientas se sintan cómodas. Iso creo que axudou a que fidelizásemos a moitas. A primeira pregunta que lles facemos sempre é ‘'como estás?'' E seguen vindo», apunta con humildad sobre una relación en muchos casos no solo profesional. «Teño mulleres de avanzada idade que veñen dende hai anos. Moitas para min xa son amigas», desliza conmovida sin pasar por alto cómo el covid «levouse a Xosefa, a nosa clienta máis antiga». «Tralo confinamento os fillos dicíanlles que non viñesen por precaución pero moitas se achegaban igual, ata con andador», subraya agradecida. «Son moitos anos coñecéndonos, loitando», incide sin olvidar un duro revés personal que el negocio le ayudó a sobrellevar. «Hai 23 anos morreron nun accidente o meu marido e un fillo. Iso non se esquece nunca, pero tiña que sacar adiante a outra nena. Se tes un negocio non podes quedar lamentándote. A vida tratoume moi duro pero na perruquería nunca deixei de rir. Tes que dar ledicia á xente, transmitirlla», acentúa con emoción sobre un leitmotiv que demuestra en el local.

Sandra Alonso

«No entroido sempre nos disfrazamos e poñémoslles perrucas ás clientas», enfatiza al empezar a recordar el sinfín de anécdotas vividas. «Peiteei de todo, ata a perruca dun neno Xesús e non sei se me pasaría cos rizos», comenta divertida al rememorar la ocasión en que el cura de su parroquia acudió al establecimiento con una bolsa llena de pelucas de santos. «Ás Virxes deixeilles unha melena moi bonita. As clientas víanme traballar e entretíñanse», refuerza festiva mientras encadena más vivencias. «En San Roque todos os negocios levábamonos moi ben. Menos neste ano, cada 28 de decembro facíamonos bromas. Unha vez amencín coa perruquería empapelada con carteis de mozos. E non os quitei en todo o día», sostiene riendo. También animada recuerda dos pasajes que le marcaron. El primero sucedió en el 2010, en el anterior año santo, cuando le propuso a sus clientas recorrer el último tramo del Camino y ganar el jubileo. «Apuntáronse máis de cen. Ao final rematamos ceando en Medicina e bailando cun dúo que contratamos. Foi unha experiencia moi positiva. Moitas xa me preguntan se este ano repetimos», revela sin descanso.

En el año 2010, y a propuesta de Ermitas Silva, más de un centenar de clientas de la peluquería completaron el último tramo del Camino y luego se animaron a una cena con baile en la Facultade de Medicina
En el año 2010, y a propuesta de Ermitas Silva, más de un centenar de clientas de la peluquería completaron el último tramo del Camino y luego se animaron a una cena con baile en la Facultade de Medicina XOÁN A. SOLER

«Cando cumprín 50 déronme unha sorpresa. Veume buscar unha limusina á perruquería e levoume a un restaurante onde estaban amigos e clientas. Algo así non se olvida. Síntome moi querida», destaca.

Desde que abrín xamais rematara cedo en Fin de Ano e neste 31 pechamos ás cinco

Ya con gesto serio no elude la crítica situación actual. «O sector estao pasando moi mal. Moitas citas aprázanse. A xente está desanimada e non vén. Moitas incluso deixáronse de tinguir. Desde que abrín xamais rematara cedo en Fin de Ano e neste 31 pechamos ás cinco» se lamenta mientras valora haber podido sacar a sus dos empleadas del ERTE y reclama unión para la protesta del día 20. «Estamos a mínimos pero hai que tirar para adiante», afirma resuelta antes de apuntar cómo durante el encierro quiso ayudar. «Na panadería contigua deixei cuncas cos tintes ás clientas. Fun tamén explicar a Luar como dar a cor na casa. E rinme moito», añade risueña.

«Na perruquería agora non hai outro tema de conversa que as vacinas, que todas as clientas menos unha queren poñer», explica. «Coa voda da miña filla, que foi en outubro, logrei despistar esa charla. A pesar desta crise, debemos dar volta a todo, intentar ser positivos», reafirma.